ဆူပြက္စ ထမင္းတအိုး၊ မီးမေတာက္ေသာ မီးတဖို ႏွင့္ သူတို႕ ၃ ေယာက္

စပ္တငံ့ငံ့နဲ႕..
ေလွာင္အိုက္ေသာ ေန႕ရက္မ်ား..
မိုးကလဲ မရြာႏိုင္
ေလက လဲ မတိုက္
ေန ကမထြက္..
အုံ႕ျပျပ နဲ႕ မွိဳင္္းညိဳ႕ေနေသာ ကမၻာ...
တေနရာမေတာ့..
မီးခိုးေတြ အုံ ... ျမံဳေနေသာ မီးတဖိုနဲ႕
ဆူပြက္စ ထမင္းတအိုး..
(တစုံတရာ) ဆာေလာင္ေနေသာ..
သူတို႕ သုံးေယာက္.. အဲဒ ီမွာ..
..
..
..
ညီမေလး။ ။ ငါ...ေနာ္...
တကယ္.. စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး..
ဘယ္လိုဟာေတြပါလိမ့္.... ဟင္း..... ။


မမ။ ။ သက္ျပင္း ေတြ
ခဏ ခဏ မခ် ပါနဲ႕ ညီမေလး ရယ္..။
ဒီေလာက ၾကီးမွာ..
ေနသာ သပ ေလညာ က ဆိုတဲ့ အရာေတြလဲ ရွိသကြဲ႕..
ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ ျပီးေရာ လို႕ လဲ ရွိေသးသတဲ့..
မ်က္စိေတြ စပ္လို႕
မ်က္ရည္ ေတြ က်ေနျပီလား ညီမေလး...
မင့္ မ်က္လုံးေတြ မမွိတ္လိုက္နဲ႕ အုံးေနာ္
ငါ တို႕ ၾကည့္ခ်င္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္း..
ရွိကို ရွိေနေသးတယ္ ကြဲ႕ .. ညီမေလး...ရဲ႕.........။


ေမာင္ေလး။ ။ ငါ .. ေတာ့...
တကယ္ စိတ္ကုန္ျပီ ေနာ္..
စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး..
တခုခု ေတာ့ ထ လုပ္မိ ေတာ့ မယ္... ဟင္း....။


မမ။ ။ သက္ျပင္းေတြ
ခဏ ခဏ မခ် ပါနဲ႕ ေမာင္ေလး ေရ
မင္း လက္သီးေတြ ကို ေတာ့
ဆုပ္ျမဲ ဆုပ္ထား လိုက္ပါ ကြဲ႕..။
အခ်ိန္ ရင္.. ႏြားပိန္ေတာင္ ကန္ေသး သတဲ့..
ငါတို႔ ရဲ႔ ေန႕ တေန႕
ရွိ ကို ရွိေနေသးတာေတာ့ အေသ အခ်ာ..
ေစာင့္လို႔ ပဲ ေစာင့္ ခဲ့ ျပီ..
အဆူ ေစာင့္ျပီး မွေတာ့
အနပ္ ကို ေစာင့္ ၾကစို႕ ရဲ႕ ..

ေမာင္ေလး ေရ....
ညီမေလး.. ေရ...
တကယ္ မနပ္ ႏို္င္တာ.. ေသခ်ာ ျပီ ဆိုရင္ျဖင့္..
ပုဆိန္ ဆြဲ သူ ဆြဲ
ဓား ဆြဲ သူ ဆြဲ..
ဆြဲ ၾကတာေပါ့ ကြာ... ထင္း ခြဲ ရေအာင္ လို႕......။


မမသီရိ (၂၈.၇.၂၀၀၉)