ကႏၱာရ သစ္ပင္

ဧ၀ စားခဲ့ဖူးတဲ့ ပန္းသီး တကိုက္
ဘယ္လိုမ်ား ခ်ိဳသလဲလို႕
အေမာတေကာ အိပ္မက္ေတြနဲ႕တူးဆြ
အဲဒီ ပန္းသီးအဖဲ့အစေလး လိုက္ရွာေနမိသူ...

ၾကြက္တခုန္ ေၾကြတလက္
ၾကယ္တံခြန္ အလင္းတခ်က္ကို
တပ္မက္စြာ ရင္ခုန္မလား ရင္ခုန္ ရဲ႕..

မိုးတစက္ ႏွင္းတေပါက္
ရာသီအလိုက္ေရာက္လာတာေလး
ရူးသြပ္စြာ ၾကည္ႏူးမလား ၾကည္ႏူးရဲ႕..


ပုံရိပ္ေယာင္ လျပည့္ည
လွပလြန္းလွခ်ည့္ ေအးျမလြန္းလွခ်ည့္
တမ္းတမ္းစြဲ တမ္းတမလား တမ္းတရဲ႕..


ေလအေ၀ွ႕ ေလအလာ
မာယာနဲ႕စီးေမ်ာ အယာအယာ လာပုတ္ေသာ
လွိဳင္းကေလးကိုပဲ ရူးသြပ္မလား ရူးသြပ္ခဲ့...


အိေျႏၵ တခြဲသားနဲ႕
ေတြ႕ဆုံျခင္းလမ္းမကေတာ့
ျမဴအလိမ္းလိမ္းကပ္လို႕ ဟိုတဖက္ကမ္းမွာ
အဲဒီျမစ္က ေရစီးသန္လြန္းလွခ်ည့္...

အိပ္မက္အလယ္မွာသာ ၾကံဳဖူး
တိမ္းမူးဖြယ္ရာ ရင္ခြင္က်ယ္
ထုံရီရီ ၀တ္မွဳံလူးထားတဲ့ အနမ္းေတြ
အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ ေ၀းေနဆဲ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ေတာင္တန္းမ်ား
အေရာက္သြားလိုေပမဲ့
အဲဒီလမ္းမ ေလအဟုန္ကျပင္းပါ့ ....


ဒီလိုနဲ႕....
ကႏၱာရအလယ္ တေနရာ မေတာ့
အပြင့္အခက္မစုံတဲ့ သစ္တပင္ဟာ
အလြမ္းနဲ႕သာ ရွင္သန္ေနေတာ့တယ္......။


မမသီရိ (၆.၇.၂၀၀၉)