ဓါတ်စာ

 

အစဥ္သာ

အလြမ္းေတြနဲ႕ စီးခ်င္းထိုးတဲ့ည
ဒိုင္း ကာခ်ိန္ လဲ မရ
လႊား ကာခ်ိန္လဲ မရ..
လွံခ်က္က ေတာက္ေလွ်ာက္ စူးခဲ့တာ....

လေရာင္ဆိုတာကလဲ ကို္ယ့္ဖက္က မရွိ
ဆိုးလိုက္သည္ အမ်ိဳး..
သူ႕ ေရာင္စဥ္ ရိုးရိုးေလးေတြထဲမွာပဲ
ခ်စ္သူ႕ မ်က္ႏွာ ကို အျပည့္ခ်ိတ္ဆြဲ လို႕
ႏွိပ္စက္ဖို႕ အားယူ ေနလိုက္ပုံ..

စံပယ္ရနံ႕ အမွ်င္အတန္းေတြရယ္
စီးေမ်ာ ဖက္တြယ္ အားငယ္သူ ၀ါးကူလို႕ ထိုး
အျဖဴထည္ကေလး လြမ္းေနရုံ ပါကြယ္လို႕
စကားေျပေလးနဲ႕ ေလခ်ိဳေသြးတာေတာင္.....
.......
................
..........

ဆက္ေရး ရမဲ့ ကာရံေတြ သိပ္သည္းလြန္းတဲ့ အလြမ္းေတြေၾကာင့္ အလိုလို ပိတ္ဆို႕ရပ္တန္႕ သြား ရတယ္ေရာ..။ ေခါင္းထဲ က တဆစ္ဆစ္ ထိုး ကိုက္ကိုက္လာတာမို႕ ေခါင္းအုံးေပၚ အသာ အယာ ျပန္လွဲ ခ်လိုက္ရေတာ့တယ္..။
ဆိုင္ကယ္ကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းလာခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ တခါ တုန္းကမွ် ဒီလို မျဖစ္ခဲ့ ဖူးေပမဲ့ .. တေန႕ ည က ေတာ့...............
တျခား ေမာင္းသူ တေယာက္ရဲ႕ ေနာက္မွာ လိုက္စီးေနခိုက္ .. သူ ေနာက္လန္ ျပဳတ္က် က်န္ခဲ့တာ..
ရုံး က လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ေတြက မေသေကာင္း မေပ်ာက္ ေကာင္း ဆရာ ရယ္ လို႕ မ်က္လုံး ျပဴး မ်က္ဆန္ပ်ာ ေျပာၾကေပမဲ့.. သူကေတာ့ဒီ ျပဳတ္က်တာ ေလာက္ေလးနဲ႕ ေသစရာလားလို႕ ေတြးေနမိေသး..
ျပဳတ္က် လို႕ ကတၱရာလမ္းေပၚ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနခိုက္.. အဲဒီျပဳတ္မက်ခင္ေလးထိမွာ လဲ.. လေရာင္မွဳန္မွဳန္ ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း.. သူ႕ မ်က္ႏွာေလး ျမင္ေယာင္ေနခဲ့တာပါ လို႕ ေျပာရင္ သူမကေလး က ယုံမွာတဲ့လား.... ပုခုံးေပၚစီးက်လာတဲ့ေသြးေတြ ကို လက္နဲ႕ အသာ အယာ စမ္းမိရင္း.. သူ႕မ်က္ႏွာေလး ေတြ႕ခြင့္မရခင္.. သူ႕ ႏွဳတ္ခမ္းေလး နမ္းခြင့္မရခင္.. မေသခ်င္ေသး ဘူးလို႕ .. ေတြးေနမိတာ..
ေဆးရုံ အေရးေပၚ အခန္းမွာ နာ့စ္မေလးေတြ အနာ ကို အစိမ္းလိုက္ခ်ဳပ္ေတာ့လဲ ေအာ္ဖို႕ သတိမရခဲ့ တာ.. သူ႕ ကို လြမ္းေနခဲ့လို႕ပဲေပါ့...

ခပ္ဟဟ ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းၾကားက တိုး၀င္းလာတဲ့ လေရာင္က အိပ္ေဆးေတြ ေသာက္ထားတာေတာင္ အိပ္ခ်င္စိတ္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ႏိုင္တာ အံံၾသဖြယ္..

တဟုန္ထိုး.. တလိပ္လိပ္တက္လာတဲ့ လြမ္းစိတ္ေတြ မခ်ဳပ္ႏိုင္တာမို႕ ေဘးနားက ခ်ထားတဲ့ စာရြက္နဲ႕ ေဘာပန္ ကို ေကာက္ကိုင္ရင္း ကဗ်ာတစ ခ်ေရးမိတာ..... မခ်စ္ပါနဲ႕ေတာ့လားလို႕ စိမ္းကား စြာ ေျပာလာသူကေလး ကို အယူခံ မ၀င္ခ်င္ေတာ့ေပမဲ့.. ရင္ထဲ ကို နယ္ေက်ာ္လာတဲ့ အလြမး္ေတြ ကို ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ.. ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀ က ကူးထားခဲ့ဖူးတဲ့.. ေမာင္စိန္၀င္း ပုတီးကုန္းရဲ႕ ကဗ်ာ တပုဒ္ ကို အသံ ထြက္ ရြတ္ဆို မိတယ္ ေကာင္မေလးေရ..

အစဥ္သာ

မစီးနဲ႕ေလ.
ေရကိုတားႏိုင္.. ဆို႕ပိတ္ႏိုင္လည္း
မရြာနဲ႕ေလ
ေရေငြ႕ေရမိုး.. စေနမိုးအား
ဘယ္သူတားမလဲ..
 
မလာနဲ႕ေလ
ေ၀ရီမွိဳင္းခိုး ရန့ံဆိုးမ်ား
တံခါးေသာ့ခ်ိတ္
အလုံပိတ္ကာ ထားႏုိင္လည္း..
မတိုက္နဲ႕ေလ
ဟိုသည္ေမႊႏွံ႕ ေလေျပရူးအား
ဘယ္သူတားမလဲ..
 
မၾကည့္နဲ႕ေလ
အေနစိမ္းစိမ္း တိမ္းဖယ္ေရွာင္ခ်င္
ခင္ေနႏိုင္လည္း..
မျမင္နဲ႕ေလ
ေ၀ဒနာေႏြး ေျခရာေလးထား
ႏွလုံးသားမွ .. ဆပြား ေထာင္ရာ
သည္မ်က္ႏွာ ကို...
ဘယ္သူတားလို႕ ရမွာလဲ....


ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)

မခ်စ္နဲ႕ေလ..
ကိုယ္တိုင္တင္းခဲ့.တားဆီးခဲ့လဲ....
ကံအေၾကာင္းဆုံ.. ေရစက္ၾကံဳလို႕
ရင္ခုန္ခံစား ႏွလုံးသားနဲ႕
ရင္မွာ သို၀ွက္ ..ရက္..လ မ်ားစြာ
ေႏွာင္တြယ္လာခဲ့ ခ်စ္တဲ့ၾကိဳးေတြ...
ခိုင္ျမဲေနျပီ..
ဘယ္လို ဓားနဲ႕ ျဖတ္မွာလဲ..
ဘယ္လိုအားနဲ႕ ျဖတ္မွာလဲ....
ဘယ္လိုအားနဲ႕ ျဖတ္မွာလဲ....
ဘယ္လိုအားနဲ႕ ျဖတ္မွာလဲ....  ကြယ္....


မမသီရိ
၁.၁၀.၂၀၁၀

တတိယေျမာက္ ႏွစ္ကူးည

ေမြးတာကျမိဳ႕ေပၚမွာ ၾကီးေတာ့ ေဖေဖတာ၀န္က်တဲ့ မိခင္ဖက္ကအဖိုးေတြအဖြားေတြ ရွိတဲ့နယ္မွာ၊ အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမွဳနဲ႕ မနီးစပ္တဲ့အျပင္ ခရစ္ႏွစ္သစ္ကူးကို တကူးတက အေလးမထားတဲ့ ပတ္၀န္း က်င္မွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသူမို႕ ဒီဇင္ဘာ ႏွစ္ကူးညေတြကို ရင္ခုန္ရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့တဲ့ သူပါ။

၂၀၁၀ အၾကိဳ ႏွစ္ကူးည ရဲ႕ ည ဦး ၁၁ နာရီ ခြဲေလာက္ထိ သဲအညိဳႏုေရာင္ေတြ လႊမ္းတ့ဲံ ကမ္းေျခ ဟိုတယ္ တခု ရဲ႕ အခန္းက်ယ္ တခု ထဲမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ကို အေဖာ္ျပဳရင္း ကြန္ပ်ဴတာတလုံးနဲ႕ အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့ရတဲ့ ကုသိုလ္ကံ ရုပ္ဆိုးဆိုးေၾကာင့္ အလုပ္ခပ္မ်ားမ်ား မိန္းမ တေယာက္ဟာ က်မ ပဲေပါ့။

ဟိုတယ္ရဲ႕ ကပြဲ ခန္းမဆီက ရီေမာသံေတြ သီခ်င္းဆိုသံ၊ ကခုန္ျမဴးတူးသံေတြက အခန္းထဲဆီကို တခ်က္ တခ်က္ လြင့္ပ်ံ တက္လာေနေပမဲံ့၊ ၂၀၁၀ မကူးခင္ အျပီးသပ္ရမဲ့အလုပ္ေတြကို ဦးစားေပးေနရတာမို႕ အဖြဲေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတဲ့ က်မက ေခါင္းေဆာင္ျပီး ေခါင္းမေထာင္ရဲ၊ ကိုယ္သာ အရင္ဖင္ၾကြ လိုက္လို႕ကေတာ့ အလုပ္ကျပီးဖြယ္ရာ မျမင္တာမို႕ တေနကုန္ပင္ပမ္းထားတာေတာင္ ၾကိတ္မွိတ္ ဆက္လုပ္ေနခဲ့ရတာမ်ိဳး.. ။

၁၁ နာရီ ခြဲမေတာ့ လက္ပ္ေတာ့ကို ပိတ္ခ် လိုက္ျပီး အခန္းေဖာ္ညီမငယ္ နဲ႕ အျပင္ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္.. ကပြဲ ခန္းမေနရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကသူေတြခ်ည္း..။ ကိုယ္နဲ႕ မ်က္ႏွာသိေတြလဲ မရွိတာမို႕ ၀င္ ေပ်ာ္ၾကဖို႕က ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနမွာမို႕ ႏွစ္ေယာက္သား ကမ္းေျခဖက္ကို ေျခဦးလွည့္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္ၾကရင္း.. မီးမွိန္မွိန္လင္းေနတဲ့ ဟိုတယ္ေရွ႕ဖက္ဆီ တိုး၀င္ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္.. ။

..

..

(၂)

"ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ ကိုခုလိုေစာင့္ၾကည့္ျဖစ္တာ မမ ဘ၀ မွာ ဒါဟာ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ပဲ ညီမ ရဲ႕.."

အညိုႏုႏု သဲမြမြ ကမ္းေျခေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႕စကားသံေၾကာင့္ ေဘးက အခန္းေဖာ္ ညီမငယ္က သူမ မ်က္ႏွာကို တအံ့ တၾသ လွမ္းၾကည့္လာပါတယ္..။ ဟုတ္ရဲ႕လား လို႕ မယုံခ်င္စြာ စူးစမ္းတဲ့သူမေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကို လျပည့္ည လေရာင္ေအာက္မွာ က်မ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕လိုက္မိတယ္..

"၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ႏွစ္ကူးတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဘ၀ရဲ႕ ပထမ ဦးဆုံး ႏွစ္ကူးည ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့..အဲဒီတုန္းက  မမ တာ၀န္က်ခဲ့ ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ Inter Agency Happy New Year Party ကို ခုေလာေလာဆယ္ စကၤာပူက်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာနမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြ ေမာင္ငယ္ေလး တေယာက္နဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ဦးစီးျပီး မမ တို႕ေတြက ၀ိုင္း၀န္းကူညီေပးခဲ့ရတယ္.. လိုတဲ့ ရန္ပုံေငြကိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံတကာ ၀န္ထမ္းေတြက အမ်ားစု က်ခံေပးၾကတယ္ေလ.. ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား ကြဲ႕.. အစားအေသာက္ေတြ.. အဖြဲ႕အစည္းအသီးသီး ရဲ႕ လုပ္ငန္းျပကြက္ေတြ၊ ရီစရာဖက္ရွင္ရွိဳး၊ လွယဥ္ေက်းေမာင္ ျပိဳင္ပြဲ၊ စေတ့ရွိဳး၊ မီနီေ၈ါ့ဖ္.. အို.. စုံေနတာပဲ.. အဲဒီတုန္းက အဲဒီျမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာ အဖြဲ႕ ေပါင္း ၁၀ ေက်ာ္ ၂၀ နီးပါး ရွိေနတာဆိုေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြလဲ အမ်ားၾကီးေပါ့..... ၂၁ ရာစုရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳဆိုတဲ့ ႏွစ္ေဟာင္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံး စကၠန္႕ပိုင္းေလးကို ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြ ကိုယ္စီ ကိုင္ရင္း ႏွင္းမွဳန္ဖြဲဖြဲေအာက္မွာ လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕ ေထာင္စုႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳခဲ့တာေလ.."

"ဒုတိယ အၾကိမ္ ႏွစ္သစ္ကူးကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က၊ ရုံးက ညႊန္ၾကားခ်က္နဲ႕ မမ ဦးေဆာင္ျပီး လုပ္ခဲ့ရတာ..။ ႏွစ္သစ္ကူး ကို Peace Mobilization Objective နဲ႕ေဒသတြင္းမွာရွိတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြအၾကား Inter Ethnic Activity ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ရတာ.ေလ.။ ႏွစ္သစ္ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး လူမ်ိဳးစုေတြ အၾကားအခ်င္းခ်င္းနားလည္မွဳတည္ေဆာက္ဖို႕၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး သေဘာတရားေတြ အေျခခိုင္ဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးခဲ့ရတာ.ေပါ့..။ Happy New Year လို႕ ကိုယ္တိုင္ မိုက္ ကိုင္ ဦးေဆာင္ ေအာ္ခဲ့တာေပမ့ဲံ တာ၀န္ေတြနဲ႕ ေပ်ာ္စရာရယ္ လို႕ ထူးထူးေထြေထြ မခံစားခ့ဲံရဘူး.. သူမ်ားေတြေပ်ာ္တာၾကည့္ျပီး ပီတိျဖစ္ရတာ တခုပါပဲ.. "

"ခု ဒီတၾကိမ္ကေတာ့ . မမ ဘ၀ ရဲ႕ တတိယ အၾကိမ္.. မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဒီေနရာမွာရွိေနခဲ့ျပီ"..

က်မရဲ႕ စကား ရွည္ၾကီးကို တေမ့တေမာ လွမ္း နားေထာင္ေပးေနတဲ့ ညီမငယ္ ကို က်မ အသာအယာ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိတယ္.. က်မရဲ႕ ဘ၀ အေတြ႕ အၾကံဳေတြကို အလ်င္းသင့္သလို.. ေျပာျပေနက်မို႕ ဒီတခါလဲ ပဲ သူမေလးက စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေပးေနတာကို ေတြ႕ရတာမို႕ က်မ နဲနဲေတာ့ ေက်နပ္သြားရပါတယ္... ဒီညီမေလးနဲ႕ က်မ အလုပ္တြဲလုပ္ျဖစ္တာ တႏွစ္နီးပါး ေလာက္ပဲ ရွိေသးေပမဲ့ လူတဖက္သားအေပၚ အေတာ္ေလး နားလည္ေပးတတ္သူေလး မွနး္ က်မသိခဲ့ရတာ ေတြ႕ျပီး မၾကာခင္မွာပဲဆိုပါေတာ့..။ က်မရဲ႕ လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြကို ဒိုင္ခံ မွ်ေ၀ခံစားေပးေနသူေလးပါပဲ။ က်မ ကဗ်ာေတြ ေရးတယ္ဆိုတာ အျပင္ေလာကမွာ သိတဲ့သူ ၃ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတာထဲ သူမေလး က တေယာက္ေပါ့..။ အေကာင္အထည္ ဖမ္းယူ ဆုပ္ကိုင္မျပႏိုင္တ့ဲံ က်မရဲ႕ လြမ္းေဆြးျခင္းေတြ၊ က်မရဲ႕တမ္းတျခင္းေတြ ကို နားလည္ေပးသလိုပဲ ဘာရယ္လို႕ မေ၀ခြဲႏိုင္ေသာ ေသာကေတြ နဲ႕ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ဖူးတ့ဲံ အခိုက္အတန္႕ေတြမွာလဲ သူမေလးက အားေပးေဖာ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

က်မႏွလုံးသားထဲက အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကို မ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္၀န္းတခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ရုံေလးနဲ႕ မွန္းဆျပီး နားလည္ေပးတတ္သူေလးနဲ႕ က်မ ရဲ႕ တတိယေျမာက္ႏွစ္ကူးည ကို အတူျဖတ္သန္းရမွာ က်မ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္မိပါဘူး..။

ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ျပည္ျပည့္၀၀ ၾကီးသာေနတဲ့ လမင္း၀ါ၀ါ ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း တစုံတရာ ကို သည္းသည္းနင့္နင့္ တမ္းတ မိတာကလြဲ လို႕ ေပါ့ေလ...

"လမင္းၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း.. လြမ္းခ်င္ေနတာမို႕လား.. မမ..သဲေပၚမွာ ေက်ာခင္း လဲွခ် လိုက္ေလ.. ကဲ စဥ္းစားမေနနဲ႕ေတာ့ .. ညီမေတာ့ လွဲ ျပီးေနာ္.. '..

ေျပာလဲေျပာ လွဲ ခ်လိုက္တဲ့ သူမေလး ကိုေစာင္းၾကည့္ ရင္း ထပ္ စဥ္းစား မေနေတာ့ပဲ   (ျခံဳလာတဲံ ပု၀ါ ကိုေတာ့ ေအာက္က ခင္း ျဖစ္ေအာင္ ခင္းလိုက္ေသးတယ္).. လွဲခ် မိပါေတာ့တယ္..

'' ကမၻာေျမၾကီးအေပၚ ေက်ာခင္းတာ ဒါ ပထမ ဆုံးပဲ ညီမ ရ.. " ဆိုတဲ့ က်မ စကား ကိုေတာ့ သူမ က ေနာက္ထပ္ အံ့ ၾသဟန္ မျပေတာ့.. က်မ နဲ႕ ေနလာတဲ့ တေလွ်ာက္လုံး က်မ ဆီ က အံ့ၾသ ထူး ဆန္းဖြယ္ရာေတြ မၾကာခဏျမင္ခြင့္ သိခြင့္၊  ၾကားေနခဲ့ရျပီး ျပီး ကိုး..။

..

..

(၃)

ညသန္းေခါင္ယံကတျဖည္းျဖည္းနဲ႕ နီးကပ္လာျပီ..

ဟိုတယ္ရဲ႕ ကပြဲခန္းမေဆာင္ေနရာဆီက မီးရွဴး မီးပန္းေတြ လႊတ္တင္သံေတြ ၾကားလာရျပီ..

ကမ္းေျခ ေနရာ တခ်ိဳ႕မွာေတာ့ လူငယ္ေလးေတြ ဟိုစုစု ဒီစုစု နဲ႕ ေပ်ာ္စရာႏွစ္သစ္ လို႕ ေအာ္ၾကရဖို႕ကို အသင့္ျပင္ေနၾကျပီ..

ေျခရင္းနားက ပင္လယ္ျပင္ၾကီးထဲ မေတာ့ လွိဳင္း အိအိေလးေတြ က အသံတိတ္ ကမ္းနား ကို ေျပးလိုက္ ခြာလိုက္....

ေကာင္းကင္ေပၚ ႏွင္းမွဳန္ေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ထူထူ ေလး  ဆင္းသက္ လို႕. မ်က္ႏွာေပၚ လာနမ္း ေန..

ေအးစိမ့္လာတဲ့ အခ်မ္းနဲ႕ နင့္နင့္သီးသီး လြမ္းဆြတ္လာတဲ့ သူ႕မ်က္နွာ ကို ျမင္ေယာင္လာမိတဲ့ အခိုက္မေတာ့ .. ႏွဳတ္ဖ်ားေပၚ က ကဗ်ာေဟာင္းေလး တပုဒ္ ရုတ္တရက္ ခုန္ခ် လာေတာ့တယ္......

ခ်စ္သူ႕ ရင္ခြင္

..ႏွင္းစိုစို..

အေအးပိုတဲ့ ..ဒီလ

ေစာင္ျခဳံေတာင္.

လုံေအာင္ မေႏြး ႏိုင္သမို႕.

ခ်စ္ရိပ္ခို ရင္ခြင္နန္းကို..

လြမ္း.. တသသ..။

မမသီရိ (၂၆.၁၁.၂၀၀၈)

..........................................................

...

၂၀၀၉ ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ညေနခင္း .. သူမ ရွိေနခဲ့တဲ့ ကမ္းေျခ မွာ.......

(၄)

၂၀၁၀ ရဲ႕ ပထမ ဆုံး နံနက္ ခင္းဟာလဲပဲ ခါတိုင္းနဲ႕ မျခားနားစြာ.. အလြမ္းေတြ နဲ႕ ထူထပ္ဆဲ.......။

မမသီရိ ( ၂၀၁၀ ဇန္န၀ါရီ)

ဘေလာ့နဲ႕ေ၀း.. ခင္ရာမင္ရာ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ေ၀းေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါျပီ..။ အလုပ္ေတြက တခုျပီး တခု ပိလာေနတာက တေၾကာင္း၊ နဲနဲ အားမယ္ လို႕ ၾကံလိုက္တဲ့ အခိုက္မေတာ့ ကြန္နက္ရွင္ က အေတာ္ၾကာၾကာ မေကာင္း၊ ကြန္နက္ရွင္ေကာင္းျပန္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာက ျပသနာ ၀င္နဲ႕.... မိတ္ေဆြ ေတြ ကို လြမ္းရုံမွ အပ မတတ္သာ ခဲ့....

စီေဘာက္မွာ လာျပီး ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ ေမးလ္နဲ႕ လွမ္းျပီး စိတ္ပူေပးသူေတြ အားလုံး ေက်းဇူး တင္ပါတယ္.. ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာ အၾကမ္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတာမို႕ အားတာ နဲ႕ ဆက္တိုက္တင္ေပးသြားပါ့မယ္...

ခု တင္လိုက္တဲ့ ပို႕စ္ေလး က လဲ ေရးထား ၾကာျပီ .. ႏွစ္ကူးျပီး ကတည္းက၊  ဒါေလးေတာင္ အဆုံး မသတ္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားခဲ့တဲ့ အလုပ္ ကိုေတာ့ ရမယ္ မဖြဲ႕ေတာ့ပါဘူး.. ေလ... း)...။