Saturday, August 29, 2009

ပုလဲေပ်ာက္ရွာပုံေတာ္



သူ..
ပုလဲေလး တလုံး ေပ်ာက္သြားလို႕
ကသုတ္ကရက္
ကမန္းကတမ္း
ကပ်ာကယာ
ပုလဲလုံး အရွာ ထြက္... ေၾကကြဲရတဲ့ ေန႕ရက္ေတြ.......


ကသုတ္ကရက္ ထြက္ခဲ့ရေတာ့
ဘိနပ္ေတာင္မပါႏိုင္ရွာ
ေျခဗလာနဲ႕..
လြင္တီးေခါင္ေတြ ျဖတ္
ကႏၱာရ ကိုေက်ာ္
ေတာေဟမ၀ါအတြင္း
တေတာင္ဆင္း တေတာင္ေက်ာ္
ရင္ထဲမွာ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္လို႕
ပုလဲေပ်ာက္ အရွာ... သူ..ထြက္ခဲ့ပါတယ္......


လမ္း ခုလပ္ တေနရာ
ေမာရွာေတာ့ သူနား...
သိမလား လို႕ေမး
သစ္ပင္ေလး တပင္..

အပင္ေလးက ျပံဳးရွာတယ္..
ဂရုဏာ သက္စြာနဲ႕

မေတြ႕မိပါဘူး ကေလး ရယ္
မင့္ ပုလဲလုံး ေလး ဘယ္လို ေတြ႔မလဲ
ငါ ကိုယ္ တိုင္က အရြက္မဲ့ေနရတာပါ..... တဲ့......


ေခါင္းင္ိုက္စိုက္ ေရွ႕ကို ဆက္
ေတြ႕ခဲ့ျပန္ေပါ့ ျမစ္ကေလး တစင္း...
သူလဲ အတင္း ျငင္းရွာတယ္..

မေတြ႕မိပါဘူး ကေလး ရယ္
မင့္ ပုလဲလုံး ေလး ဘယ္လို ေတြ႔မလဲ
ငါ ကိုယ္ တိုင္က ခမ္းေျခာက္ေနခဲ့တာပါ..... တဲ့......


၀မ္းနညး္ပက္လက္
သူ ကေလး လွမ္းထြက္
အရိပ္မဲ့ေသာ ေနပူပူ
ရင္တြင္းမွာလဲ ေရေတြ ဆူလို႕..

ေဟာ ..ဟို မွာ..
သမုဒၵရာ တစင္း...
အင္း......
သူေတာ့ သိတန္ေကာင္းပါ ရဲ႕....
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ျပန္လင္းလက္
ယုံၾကည္ျခင္းေတြ ျပန္ရွင္ သန္...

..ေတြ႕ မိလိုက္ေသးလား....
က်မ ရဲ႕ ပုလဲ လုံးေလး.........

သူမ အေမး
လွိဳင္းကေလး က
အေမာတေကာ ေျပးလာ.. ေျဖ....

ေတြ႕ပါေသာ္ေကာ.. ေကာင္မေလး ရယ္...
ဒါေပမဲ့... သမုဒၵရာ က စကား ပါးခဲ့...
မင့္ လည္ဆြဲဘ၀ ျဖစ္ခြင့္ မၾကံဳ ႏိုင္မွေတာ့
၀ဋ္ေၾကြး မကုန္တဲ့ ဒီပုလဲ
သူပဲ ထာ၀ရ သိမ္းဆည္း လိုက္ေတာ့ မတဲ့........

လွိဳင္းကေလး စကား အဆုံး..
ေကာင္မေလး ခ်ဳံးပြဲ ခ်ငို...
တိမ္ ညိဳေတြလဲ ျပိဳခဲ့ေပါ့ ..

ေဟာဒီ့ ကမၻာ တခုလုံး.. တိတ္ဆိတ္ သြားခဲ့ ပုံမ်ား............

သစ္ရြက္ေလးေတြ အသက္ မရွဴေတာ့....
ၾကယ္ကေလးေတြ မ်က္ေတာင္ မခတ္ေတာ့.....
သဲပြင့္ေလးေတြ တုတ္တုတ္ မလွဳပ္ ေတာ့....
ေလေျပေလးေတြ လမ္း ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့....
ပန္းပြင့္ေလး ေတြ မရီေမာေတာ့...
လိပ္ျပာေလးေတြ.. အေတာင္ေတြ သိမ္းရုပ္....
တိမ္ေတြ ညီလာခံတာ ..ရပ္....


ေဟာဒီ့ ကမၻာ တခုလုံး.. တိတ္ဆိတ္ သြားခဲ့ ပုံမ်ား..............။


(ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ ပုလဲေလး တလုံး အတြက္..)

မမသီရိ
29.8.2009

9 comments:

Anonymous said...

တကယ္႔ပုလဲဆိုရင္ေတာ႔ ႏွေျမာစရာ..

ေရးဖြဲ႔ပံုေလးေတြ စကားလံုးေလးေတြ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ဖတ္ရင္းနဲ႔ေတာင္ လိုက္ေမာ။

စည္သူ said...

ေကာင္းလိုက္တာ.. မမတီရိေရ..

ပုလဲလံုးေလးကို အရင္းခံၿပီး ေရးဖြဲ႔ထားတာ..
ေရးလည္းေရးတတ္ ပါေပတယ္..

အင္း.........
အမွန္အတိုင္းသာ.. သမုဒၵရာက သိမ္းသြားရင္ေတာ့
ေႀကကြဲစရာပဲ...

ခံစားခ်က္ တခ်ိဳ႕တဝက္ပါလား မမတီရိ..
ဟဲဟဲ.. ေမးႀကည့္တာေနာ္..

ခံစားရသလို .. ထင္သလို.. ေရးသြားတယ္ေနာ္..

ခင္မင္စြာျဖင့္
စည္သူ။

ေျခလွမ္းသစ္ said...

အင္း ေနရာမွန္ကို ျပန္ေရာက္သြားတာထင္တယ္ေနာ္ အမသီရိ .... ပုလဲရွာပံုေတာ္ ေရးဖြဲ႔တာေလးက မိတယ္ေနာ္ ... လာစသြားတာေနာ္ ...

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ပုလဲေပ်ာက္ရွာပံုေတာ္တဲ့လားမသီရိေရ
လွလိုက္တဲ့အဖြဲ႔ဗ်ာ...ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ကိုၾကိဳက္သြားမိပါတယ္

kyalkalay said...

ဟီး
အမငိုရင္

ၾကယ္ေလးလဲမ်က္ေတာင္ခတ္မယ္မထင္ဘူး

ၾကည့္ေကာင္းေကာင္း နဲ႕ထိုင္ၾကည့္မွာ းP

လင္းဒီပ said...

ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိလိုက္တာက ကေလးမေလးက ငယ္ဘဝျဖဴစင္မိေလး(ပုလဲလံုးေလး)ကို ျပန္ရွာတာ...
သူမ ဘယ္လိုမွ ဆက္လက္ဆြဲျမဲထားဖို႕ မတန္ေတာ့တဲ့အတြက္ သမုဒၵရာက ပုလဲလံုးေလးကို ျပန္သိမ္းထားလိုက္တာ...။

Nge Naing said...

စပ္တတ္တဲ့ သူေတြက်ေတာ့လည္း ပုလဲလံုးေလး တလံုးေပ်ာက္တာကို ဒီလိုေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တယ္ေနာ့္။ အားက်တယ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။

Unknown said...

မမသီရိေရ...

ျပန္မရႏုိင္ေတာ့မွန္းသိေပမယ့္ ျပန္လည္တမ္းတေနမိတာ သဘာ၀ပါ...

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
မမသီရိေရ...

Kaung Kin Ko said...

ကဗ်ာေလး ေကာင္းလုိက္တာ