ပုလဲေပ်ာက္ရွာပုံေတာ္

သူ..
ပုလဲေလး တလုံး ေပ်ာက္သြားလို႕
ကသုတ္ကရက္
ကမန္းကတမ္း
ကပ်ာကယာ
ပုလဲလုံး အရွာ ထြက္... ေၾကကြဲရတဲ့ ေန႕ရက္ေတြ.......


ကသုတ္ကရက္ ထြက္ခဲ့ရေတာ့
ဘိနပ္ေတာင္မပါႏိုင္ရွာ
ေျခဗလာနဲ႕..
လြင္တီးေခါင္ေတြ ျဖတ္
ကႏၱာရ ကိုေက်ာ္
ေတာေဟမ၀ါအတြင္း
တေတာင္ဆင္း တေတာင္ေက်ာ္
ရင္ထဲမွာ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္လို႕
ပုလဲေပ်ာက္ အရွာ... သူ..ထြက္ခဲ့ပါတယ္......


လမ္း ခုလပ္ တေနရာ
ေမာရွာေတာ့ သူနား...
သိမလား လို႕ေမး
သစ္ပင္ေလး တပင္..

အပင္ေလးက ျပံဳးရွာတယ္..
ဂရုဏာ သက္စြာနဲ႕

မေတြ႕မိပါဘူး ကေလး ရယ္
မင့္ ပုလဲလုံး ေလး ဘယ္လို ေတြ႔မလဲ
ငါ ကိုယ္ တိုင္က အရြက္မဲ့ေနရတာပါ..... တဲ့......


ေခါင္းင္ိုက္စိုက္ ေရွ႕ကို ဆက္
ေတြ႕ခဲ့ျပန္ေပါ့ ျမစ္ကေလး တစင္း...
သူလဲ အတင္း ျငင္းရွာတယ္..

မေတြ႕မိပါဘူး ကေလး ရယ္
မင့္ ပုလဲလုံး ေလး ဘယ္လို ေတြ႔မလဲ
ငါ ကိုယ္ တိုင္က ခမ္းေျခာက္ေနခဲ့တာပါ..... တဲ့......

၀မ္းနညး္ပက္လက္
သူ ကေလး လွမ္းထြက္
အရိပ္မဲ့ေသာ ေနပူပူ
ရင္တြင္းမွာလဲ ေရေတြ ဆူလို႕..

ေဟာ ..ဟို မွာ..
သမုဒၵရာ တစင္း...
အင္း......
သူေတာ့ သိတန္ေကာင္းပါ ရဲ႕....
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ျပန္လင္းလက္
ယုံၾကည္ျခင္းေတြ ျပန္ရွင္ သန္...

..ေတြ႕ မိလိုက္ေသးလား....
က်မ ရဲ႕ ပုလဲ လုံးေလး.........

သူမ အေမး
လွိဳင္းကေလး က
အေမာတေကာ ေျပးလာ.. ေျဖ....

ေတြ႕ပါေသာ္ေကာ.. ေကာင္မေလး ရယ္...
ဒါေပမဲ့... သမုဒၵရာ က စကား ပါးခဲ့...
မင့္ လည္ဆြဲဘ၀ ျဖစ္ခြင့္ မၾကံဳ ႏိုင္မွေတာ့
၀ဋ္ေၾကြး မကုန္တဲ့ ဒီပုလဲ
သူပဲ ထာ၀ရ သိမ္းဆည္း လိုက္ေတာ့ မတဲ့........

လွိဳင္းကေလး စကား အဆုံး..
ေကာင္မေလး ခ်ဳံးပြဲ ခ်ငို...
တိမ္ ညိဳေတြလဲ ျပိဳခဲ့ေပါ့ ..

ေဟာဒီ့ ကမၻာ တခုလုံး.. တိတ္ဆိတ္ သြားခဲ့ ပုံမ်ား............

သစ္ရြက္ေလးေတြ အသက္ မရွဴေတာ့....
ၾကယ္ကေလးေတြ မ်က္ေတာင္ မခတ္ေတာ့.....
သဲပြင့္ေလးေတြ တုတ္တုတ္ မလွဳပ္ ေတာ့....
ေလေျပေလးေတြ လမ္း ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့....
ပန္းပြင့္ေလး ေတြ မရီေမာေတာ့...
လိပ္ျပာေလးေတြ.. အေတာင္ေတြ သိမ္းရုပ္....
တိမ္ေတြ ညီလာခံတာ ..ရပ္....


ေဟာဒီ့ ကမၻာ တခုလုံး.. တိတ္ဆိတ္ သြားခဲ့ ပုံမ်ား..............။


(ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ ပုလဲေလး တလုံး အတြက္..)

မမသီရိ
29.8.2009