အိမ္အျပန္

ေဆးေရာင္စုံမ်ား ခ်ယ္ထားသလို
ရွဳပ္ေထြးေပြလိမ္ ေလာကအိမ္ ထဲ
အလည္တေခါက္ သင္ေရာက္ခဲ့ ျပီ...

လူ႕ဘ၀နဲ႕ ေလာကထဲမွာ
ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရင္း.. က်င္လည္ရင္း နဲ႕
ျမင္ကြင္း မ်ိဳးစုံ ဘ၀ဘုံေတြ
သင္ၾကဳုံခဲ့ ရ ေတြ႕ခဲ့ရ ျပီ....

သင့္ပတ္၀န္းက်င္ ရွဳျမင္ သုံးသပ္
မေက်နပ္စရာ ျပည့္ကာေနခဲ့
ေလာဘ.. ေဒါသ.. ေမာဟ ေတြနဲ႕
တဏွာ ဖုံးလႊမ္း အာသာ ငမ္းတက္
က်င္လည္ က်က္စား.. ဘ၀ ကိုေမ့ထား..
စား.. ေန.. ၀တ္. ဝဲၾသဃထဲ
တဝဲလည္လည္...

သံေယာဇဥ္ ဆိုတဲ့ ႏြယ္မွ်င္ေတြ နဲ႕
ခ်စ္ျခင္း.. မုန္းျခင္း.. ၀န္တိုျခင္းေတြ

ေတြ႕ျခင္း ဆုံ ျခင္း ခြဲခြာ ျခင္းေတြ
တြယ္ငင္ရစ္ပတ္ ရုန္းမရ ပဲ
ထြက္ေပါက္ေတြ ပိတ္ ၾကိတ္မွိတ္ျပီးေန..

လူ႕ဘ၀ သက္တမ္း တကယ္ တိုတယ္ဆိုတာ
သင္ ကိုယ္တိုင္ ပဲ .. သတိမထား.. ေမ့ထားမိ ခဲ့....

ေပ်ာ္စရာ တလွည့္.. ငိုတလွည့္နဲ႕
စိတ္ညစ္ျငဴးလိုက္ ရယ္ေမာလိုက္နဲ႕

၀မ္းနည္းတခါ.. ၀မ္းသာတလွည့္
ကုလားထိုင္ေပၚတခါ တက္ .. ေအာက္ေရာက္တခါ..

စာဖြဲ႕ မကုန္..ေလာကီ ဘုံထဲ
မိန္းေမာဆဲမွာ....


အခ်ိန္တန္ေၾကာင္း .. ဧည့္ႏွင္ေမာင္း.. သံ
သင္ နာခံ ခိုက္....
သင့္ အိမ္ အမွန္ သင္ ျပန္ရေတာ့ မွာ......

ငို ရွိဳက္သံမ်ား.. သင္ ေက်ာ္လႊားလို႕
သင့္ ရဲ႕ ေနာက္မွာ .. သင္ပိုင္ထင္ထား
သင့္ အိုးအိမ္ ယာ..ရတနာနဲ႕
ေရႊထီး ေရႊ နန္း.. ေရႊ ၾကငွန္း ေရာ..

ပါ၀ါ အာဏာ.. အင္ပါယာ ေရာ
ေရႊ ေငြ စည္းစိမ္.. ဂုဏ္ရွိန္ သိန္ စက္
သံေယာဇဥ္ ဖြဲ႕ ခ်စ္တဲ့ သူမ်ား....
အျပန္လမ္း မွာ.... ဘာ မွ မပါ....

တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္ သက္... ထီးတည္း မဲ့ လို႕..
သင္ နဲ႕.. သင္ ပဲ .. တေယာက္ တည္းရယ္...
အလည္ေရာက္ခဲ့ တဲ့..ေလာကအိမ္ အျပင္ဖက္
သင္... ထြက္ ..တဲ့ ..အခါ.........။


မမသီရိ
၁၀.၄.၁၉၉၀

က်မရဲ႕မွတ္တမ္းစာ အုပ္ အေဟာင္း တခုထဲ ျပန္ေတြ႕မိတဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္ပါ..။ ေန႕စြဲ အရဆို ႏွစ္ပါငး္ ၂၀ ျပည့္ပါေတာ့မယ္.။ အဲဒီ တုန္းက က်မမွာ အသက္ ၄၀ အရြယ္ ဦးေလး ၀မ္းကြဲ တေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္.. ငယ္ငယ္တုန္း ကတည္းက စာေတာ္ တယ္၊ ရုပ္ရည္ သန္႕သန္႕ျပန္ျပန္႕ စမတ္ က်က် မို႕ ၾကိဳက္သူ ေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနခဲ့တယ္.. ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ ကိုယ္ ကို အထင္ၾကီးလြန္းေတာ့ အသက္ ၄၀ ထိ မိန္းမ မရႏိုင္ေသး.. ။ ေခတ္ေျပာင္းတဲ့ ကာလ တခု မွာ ျမို႕ နယ္တခု ရဲ႕ ဒုတိယ အၾကီးဆုံး အာဏာပိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ မို႕.. သူတာ၀န္က် ရာ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ဒုတိယ ဘုရင္ခံ ဆိုလဲ မမွားဘူးေျပာရမွာပါ. အစ ထဲကမွ မာန ကခပ္ၾကီးၾကီး.. အတၱ က ခပ္ၾကီး ၾကီး.. ေတာ္ရုံ လူ ..လူမထင္ရတဲ့ အထဲ..ဘ၀င္က ခပ္ျမင့္ျမင့္ မွာ.. အေၾကာင္းသင့္ လို႕ အာဏာ က လက္ထဲ အလိုလို ေရာက္လာေတာ့.. ေဘးနားမွာ ခစား သူေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ ျပီး.. က်မ ရဲ႕ ဦးေလး ငယ္တေယာက္ က တကဲ့ ဘုရင္ခံ ကေလး လို ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့..။

ေဆြမ်ိဳးေတြထဲမွာ တူေတြ တူမေတြ အရင္း ေရာ ၀မ္းကြဲေတြ ၁၀ ေယာက္ ၾကားထဲ မွာ.. ရုပ္ဆိုး ေပမဲ့.. ခင္မင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ.. သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ ရွိတဲ့ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ရုပ္ဆိုးဆိုး ဒီ တူမေလး ကို သူ အေတာ္ ခ်စ္ပါတယ္..။ အသက္ ငယ္ငယ္ နဲ႕ သူနဲ႕ စာဖတ္ ဖက္.. ေဆြးေႏြးဖက္ .. ရတာ ကိုး...

အေပၚ က ကဗ်ာ က အသက္ ၄၀ ျပည့္ခါနီးေလးမွာ မွ ရီးစား ထားဖို႕ သတိရတဲ့ ဦးေလး ကို သူ ႕ရဲ႕ အသက္ ၄၀ ျပည့္ ေမြးေန႕ အတြက္ က်မေပးခဲ့တဲ့ ေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ ကဗ်ာေလး ပါ.. ဒီကဗ်ာ ေရးတုန္းက အဲဒီ ဦးေလး ကို က်မ မ်က္စိစပါးေမြး စူးခဲ့တာ လဲ အမွန္.. သူကေတာ့ တာ၀န္ အရလို႕ ေျပာေပမဲ့.. က်မအတြက္ေတာ့ မႏွစ္သက္ဖြယ္ ရာ ကိစၥေတြ ျမင္ေနရ ၾကားေနရေတာ့ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ အကြက္ ရတုန္း ကဗ်ာ လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့မိတာေပါ့... သူ႕ ခမ်ာ ၀မ္းသာ အားရ ေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ ကဗ်ာ ဆို လုိ႕ ဖတ္လဲ ျပီးေရာ.. မုန္႕ဖိုး မရတဲ့ အျပင္ .. မ်က္ႏွာေတြ နီရဲ ျပီး.. က်မ ကို ထရိုက္ေတာ့ မလို ျဖစ္ခဲ့ တာ ခု ထိ ျမင္ေယာင္ေနပါေသး တယ္.....

မေန႕ ကေတာ့ စာရြက္ေဟာင္းေတြ စာအုပ္ေဟာင္းေတြ ျပန္လွန္ ေလွာ ရင္း ဒီကဗ်ာေလး ေတြ ေတာ့.. က်မရဲ႕ ဘဘၾကီး၊ ဘဘေလး၊ ဘဘလတ္ နဲ႕ .... (.....) ေတြ အတြက္ လက္ေဆာင္ေပး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ေပၚလာလို႕..

အင္းး... ဘဘၾကီး တို႕ က်မ ကို နရင္းပိတ္တီးခ်င္စိတ္ေတာ့ မေပၚေလာက္ပါဘူး ေနာ့........။


(ဒီကဗ်ာ လက္ေဆာင္ရခဲ့တဲ့ ဦးေလး က လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္က ကခ်င္ျပည္ နယ္ တေနရာမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတုန္း ကြယ္လြန္ခဲ့ပါ ျပီ)

အာလုံးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့

မမသီရိ