ဒီအေၾကာင္းအရာေလးက က်မေခါင္းထဲ ေရာက္ခဲ့တာေတာ့ အေတာ္ၾကာပါျပီ။ ခုတေလာ အလုပ္ရွဳပ္၊ ေခါင္းရွဳပ္ နဲ႕မို႕ စာေရးရတာ ခက္ခဲပါတယ္။ စာေရးရတဲ့ ၾကိဳးပမ္း အားထုတ္မွဳက က်မအတြက္ ကဗ်ာေရးရတာနဲ႕ စာရင္ ပိုမို ခက္ခဲသလို ခံစားရပါတယ္။ ကဗ်ာက်ေတာ့ ရင္ထဲ ခံစားလာရတဲ့ အခ်ိန္၊ ကာရံေတြ ေခါင္းထဲ ေပၚလာတဲ့ အခ်ိန္ ဘယ္နား ျဖစ္ျဖစ္ စာရြက္ပိုင္းေလးနဲ႕ ခဲတံ တေခ်ာင္းရရင္ ခ်ေရးထားလို႕ ရတာမ်ိဳးမို႕ အခက္အခဲ မရွိလွေပမဲ့ စာေရးမဲ့ အလုပ္က်ေတာ့ (ကိုယ္ မကၽြမ္းက်င္တာ.. အျဖစ္မရွိတာလဲ ပါမွာပါ.. း) .. ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ေရာက္မွပဲ ေရးလို႕ရေတာ့မလိုလို .. နားေအးပါးေအးရွိမွပဲ ေရးလို႕ရမလိုလို.. စာရြက္ေပၚ ခ်ေရးရတာပဲ .. အဆင္မေျပခ်င္ သလိုလို..း) (ကညစ္နဲ႕ေရးခဲ့ရတဲ့ ဆရာၾကီး၊ ဆရာမၾကီးေတြ ဒီစာ ဖတ္မိ ရင္ က်မကို ရရာ ဆြဲ ေကာက္ထုခ်င္စိတ္ ေပၚမွာ အမွန္..း) ..
ဒီလိုနဲ႕ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ ကဗ်ာအေရအတြက္က တျခားအေၾကာင္းအရာေတြနဲ႕ႏွိဳင္းစာရင္ ပိုမ်ားလာ ေနေတာ့တာ..။ ခု ဒီစာကိုေတာ့ ရြာသားေလးရဲ႕ အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္အ့ံ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလး ဖတ္ျပီး ကဲ ..ဒီတခါ ေတာ့ ေရးျပီကြ လို႕ .. အားတင္း ေရးလိုက္တာပါ။ သူ႕ပို႕စ္ေလးက စာၾကည့္တိုက္အေၾကာင္း ဦးတည္ေရးထားတာေပမဲ့ အဲဒီပို႕စ္ရဲ႕ တေနရာမွာ မေလးသြားျပီး အလုပ္လုပ္မဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဘာသာစကား အားနည္းခ်က္ ကို ထည့္သြင္းေရးျပ ထားပါတယ္။ ခု က်မေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ က က်မရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ဘာသာစကား အားနည္းေနတဲ့ လူငယ္ေတြ .. ဘာသာစကား တခု ဘယ္လို ေလ့လာရမလဲ လို႕ လမ္းစ မေတြ႕ ႏိုင္ေသးသူ လူငယ္ေလးေတြ အတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။
....
က်မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ေအ ဘီ စီ ဒီ အဆင့္ အဂၤလိပ္စာကို ၅ တန္းေရာက္မွသင္ရတာပါ.. က်မရဲ႕ ဘိုးဘိုး မၾကာခဏ ေျပာခဲ့သလို က်မတို႕ေတြ ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲ လူျဖစ္လာခဲ့တယ္ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕.. အဲဒီတုန္းကပညာေရးစံနစ္က အေတာ့္ကို ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားမွာမရွိခဲ့ပါဘူး။ က်မေနခဲ့ရတာက ေတာေက်ာင္းေလး ဆိုေတာ့ ပို ဆိုးပါတယ္။ ဆရာေတြ ဆရာမေတြ ေစတနာထားျပသေပမဲ့ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစံနစ္ၾကီး မၾကိဳက္တာနဲ႕ အဂၤလိပ္စာ ကိုပါ မုန္းခဲ့ၾကျပီး ျမန္မာစာသည္ တို႕စာ - ျမန္မာစကား သည္တို႕စကား ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ၾကီး ကို လက္မလႊတ္ခ်င္ခဲ့ေသးတာေၾကာင့္ စံနစ္ကိုက အဆင့္ သိပ္မရွိတာမ်ိဳးမွာ၊ ဆရာ ဆရာမ မလုံေလာက္တဲ့ အားနည္းခ်က္ပါ ထပ္ျပီး ျဖည့္စြက္လိုက္ေတာ့ က်မတို႕ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္က တကယ့္ ဘုရားစူး အဂၤလိပ္စာ။ အဲဒီ ကံဆိုးသူေတြရဲ႕ၾကားထဲမွာ က်မ ကေတာ့ နဲနဲ မဆိုးလွဘူးေျပာရမွာပါ.. က်မ အေဖက ျမန္မာစာ မတတ္ေပမဲ့ အဂၤလိပ္လို ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္၊ ေျပာတတ္မို႕လို႕ က်မ က်ေတာ့ အလယ္တန္းဆင့္ မေရာက္ခင္ထဲက နဲနဲပါပါးေတာ့ ယဥ္ပါးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကလဲ အႏူေတာက လူေခ်ာအဆင့္ပါ.။ တကယ့္ထိထိေရာက္ေရာက္မဟုတ္ခဲ့။ က်မ ခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္.. အဲဒီတုန္း verb forms, word forms ေတြ ကို ဦးစားေပးျပီးသင္ေတာ့ short question, long question ေတြက အားနည္းပါတယ္.. က်မ က အဂၤလိပ္စာ ေ၀ါဟာရနဲ႕ စာလုံးေပါင္းက အင္မတန္ညံ့တဲ့သူ. စာက်က္ကလဲ အေတာ့ကို ပ်င္းတာမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီ အဂၤလိပ္စာ ကြက္လပ္ျဖည့္ျပီ ဆို ရင္ ဆိုၾကည့္လို႕ အဆင္ေျပတဲ့စာလုံး ထည့္ပစ္လိုက္တာ adj, adv, verb, noun သိပ္စဥ္းစားေနတာ မဟုတ္ပဲ အသံထြက္ၾကည့္လို႕ ဆိုလို႕ ေကာင္းရင္ ဂြပ္ ဂြပ္ ဆို ေကာက္ေရးပစ္လိုက္တာမ်ိဳး A. B. C Choice ေတြ လုပ္ရမယ္ဆို မ်က္စိမွိတ္ ထည့္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး..း) ။ Grammar ေတြ ဘာေတြ လဲ အဲသေလာက္ ထိႏွ႕ံ ႏွ႕ံ စပ္စပ္ မဟုတ္ခဲ့။ ဆရာတေယာက္ထဲ အတန္း ၂ ခု ၃ ခု ခြ သင္ေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး မွာ ေက်ာင္းသားေတြ စာလိုက္မမီတာ အျပစ္ေျပာလို႕ ရအံ့မထင္။ ဒီလိုနဲ႕ ၁၀ တန္း ေအာင္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာ အမွတ္က အမ်ားဆုံး ျဖစ္ေနခဲ့ေသး သရွင္..း)။ တကၠသိုလ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ဘာသာရပ္တိုင္းက ျမန္မာ လိုပဲ ဆိုေတာ့ က်မနဲ႕ အဂၤလိပ္စာ ဟာ မိုးနဲ႕ ေျမပမာ ေ၀းကြာေနခဲ့တာ အမွန္..။ ဒီလိုနဲ႕ က်မတို႕ တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ေက်ာင္းေတြ ႏွစ္ခ်ီ ပိတ္တာ နဲ႕ တိုးေတာ့ ေ၀းလံေခါင္သီ ေက်းလက္ေဒသ မွာ ေက်ာင္းဆရာမေလး ဘ၀ ကို အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ ေက်ာင္းဆရာမသက္တမ္း တေလွ်ာက္လုံးနီးပါးက ေက်းလက္ေဒသေတြ ဆီမွာပဲ ရွိခဲ့တာမို႕ ေခတ္ပ်က္ထဲက သာမာန္ ေက်ာင္းဆရာမေလး တေယာက္ရဲ႕အဂၤလိပ္စာက Yes နဲ႕ No ေတာင္ အႏိုင္ ႏို္င္ရယ္။
ဒီလိုနဲ႕နယ္စပ္ေဒသျမိဳ႕ငယ္ေလးတျမိဳ႕ရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ဆရာမ အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနစဥ္တုန္းမွာ သင္တန္းတခု တက္ခြင့္ ၾကံဳ ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးသုေတသနရယ္၊ စက္မွဳ-စိုက္ပ်ိဳးနဲ႕ သက္ေမြးပညာဦးစီ ဌာန (စက္-စိုက္-သက္) ရယ္၊ ကုလသမဂၢ ေအဂ်င္စီတခုရယ္ ပူးေပါင္းဖြင့္လွစ္တဲ့ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ ေထာက္ကူျပဳ သက္ေမြးပညာ ဆရာျဖစ္နည္းျပသင္တန္း မွာ တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက သင္တန္းရဲ႕ ၾကီးၾကပ္ေရးမွဴးၾကီးက ျမန္မာႏို္င္ငံ ပညာေရးသုေတသနအဖြဲ႕ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး (ထိုစဥ္က)၊ ပညာတန္ေဆာင္အဖြဲ႕ ဥကၠဌ ဆရာၾကီး ဦးျမင့္ဟန္ပါ (ခုေတာ့ဆရာၾကီးက ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘ၀နဲ႕ အျငိမ္းစားယူသြားျပီလို႕ သိရပါတယ္) ။ ဆရာၾကီးဆီက ႏို္င္ငံျခားပညာေတာ္သင္ နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားၾကီး ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ သင္တန္းထဲမွာလဲ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ေနရာတကာ ပါေလရာ နဲ႕ ေဟာင္ဖြာဖြာ လုပ္တတ္သူက်မကို ဆရာၾကီးက ရက္တိုတို အတြင္းမွာပဲ မ်က္မွန္းတမ္းျပီး ခင္မင္ခဲ့တာမို႕ ဆရာၾကီး ကို ဟိုေမး ဒီေမး ေမးခြန္းေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမးေနခဲ့တဲ့ ဆရာမလွ်ပ္ေတးေလး ေၾကာင့္ ပညာတန္ေဆာင္ရဲ႕ ဆရာၾကီးခမ်ာ သက္ေတာင့္ သက္သာ မရွိခဲ့ရွာပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ အတြက္ အဓိက လိုအပ္တာက အဂၤလိပ္စာ မို႕လို႕ ပညာေတာ္သင္ သြားခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေနရမယ္ လို႕ ဆရာၾကီးက ေျပာပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ေခတ္ပ်က္ထဲ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အျပင္၊ ေတာထဲမွာ ရွိေနတာမို႕ က်မရဲ႕ အဂၤလိပ္စာကို ဘယ္လိုတိုးတက္ေအာင္လုပ္ရပါ့မလဲ လို႕ ဆရာၾကီးကိုေမးေတာ့.. ဆရာၾကီးက... သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းထိ အဂၤလိပ္စာ ကို ေက်ရင္ ရျပီတဲ့....။ (က်မ ၅ တန္းေရာက္ျပီး ေနာက္ႏွစ္ကစ လို႕ မူလတန္းကစျပီး အဂၤလိပ္စာ စသင္ေနခဲ့ရပါျပီ)။ မူလတန္းဆင့္ အဂၤလိပ္စာကို ေက်ရင္ ဆရာမ Report တေစာင္ ေကာင္းေကာင္းရိုက္လို႕ရျပီ.. က်န္တဲ့ ကိစၥက ေတာ့ သူ႕ဖာသာ သူ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ လို႕ ဆရာၾကီးက ရဲရဲ ၾကီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဆရာၾကီးရဲ႕ စကားက က်မ ေခါင္းထဲက မထြက္ခဲ့.. ဘယ္လို စ အေကာင္အထည္ေဖၚရပါ့မလဲ လို႕ အျမဲ ေတြးေနခဲ့မိတယ္.. အဲဒီကာလမွာပဲ INGO ၀န္ထမ္းတေယာက္က သူ႕မိသားစုနဲ႕ကေလးေတြကို အဲဒီျမိဳ႕ေလးဆီကို ေခၚလာခဲ့ျပီး ေက်ာင္းထားမွာမို႕ ျမန္မာစကားေျပာႏိုင္တဲ့ ဆရာမ တေယာက္ရွာရင္းက်မဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မလဲ လက္ရွိ ရွိေနတဲ့ ၉ တန္း ၁၀ တန္း က်ဴရွင္ေတြ ထဲက ျဖဳတ္သင့္တာ ျဖဳတ္၊ တြဲသင့္တာ တြဲ ျပီး ခ်က္ခ်င္း လက္ခံခဲ့လိုက္တယ္..။ က်မ သင္ေပးရမွာက ပထမတန္း နဲ႕ တတိယတန္း..။ က်မရဲ႕ေက်ာင္းက လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြက မ်က္လုံး အျပဴးသားနဲ႕ က်မ ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္.. ၁၀ တန္း က်ဴရွင္ တခ်ိဳ႕ လက္လႊတ္ျပီး ဘယ့္ႏွယ္ ပထမတန္း သြား သင္ရတာလဲ ေပါ့..။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႕ကိုယ္မို႕ ျပဳံးပဲ ျပံဳးျပ ခဲ့တယ္။ အဲဒီကေလးေတြ အဲဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ေနေနခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ မွာ က်မ မူလတန္း အဂၤလိပ္စာ ေက်ခဲ့ျပီ.. သာမန္တာ၀န္ေက် .. ျပီး ျပီးေရာ သေဘာမထား ပဲ ကိုယ္တိုင္ လဲ ေလ့လာ ေလ့က်က္ခဲ့တာမို႕ နဲနဲေတာ့ ဟုတ္ခဲ့ျပီ ေျပာရမွာေပါ့..။ သူတို႕ ျပန္သြားခဲ့တဲ့ ႏွစ္မွာပဲ အဲဒီနယ္စပ္ျမိဳ႕ေလးမွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့မာလာ၀ီႏိုင္ငံက UNDP Coordinator တေယာက္က အရြယ္ေရာက္စ သူ႕သမီးေလးကို HIV AIDS ေတြအရမ္းေခတ္စားေနတဲ့ အဲဒီမွာ အေဖနဲ႕ စိတ္မခ်လို႕ ဆိုျပီး ျမန္မာျပည္ေခၚလာပါတယ္..။ အဲဒီ ေကာင္မေလးက သူတို႕ ႏိုင္ငံရဲ႕ အလယ္တန္းဆင့္ျပီးျပီးတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးပါ ျမန္မာျပည္က International School မွာေက်ာင္းအပ္မယ္ ၾကံေတာ့ အဆင့္က မမီ ျဖစ္ေနခဲ့လို႕ အဲဒီ ၀င္ခြင့္အၾကိဳ သင္တန္း ျပင္ဆင္ဖို႕ အတြက္ ဆရာမ တေယာက္လာရွာေတာ့ အဲဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႕ အထကေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက က်မ ကို ညႊန္လိုက္တာမို႕ ႏို္င္ငံျခားသူေလးကို စာသင္ခြင့္ က်မရခဲ့ပါတယ္..။ က်မ ကံေကာင္းခဲ့တယ္ပဲ ေျပာရမွာပါ..။ ၾကိဳးစားခဲ့တာေတြ ပင္ပန္းခံခဲ့တာေတြ က အလဟသ ေတာ့ ျဖစ္မသြားခဲ့..။ က်မ အတြက္ ေလ့က်င့္ ဖို႕ ေနရာေတြ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကလဲ ေနာက္ထပ္ ကံေကာင္းတဲ့ အခ်က္ တခ်က္ေပါ့..။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေရဒီယို နားေထာင္ပါတယ္၊ အဂၤလိပ္လိုေရးထားေတြေတြ႕ရင္ ၾကိဳးစား ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ အေလ့အက်င့္ပါ။
တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္က မူတန္းအဆင့္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲ ၾကံဳတုန္းေလး တခု ေျပာရအုံးမယ္..။ က်မရဲ႕ ဘေလာ့နယ္နမိတ္ထဲက က်မသြားလည္ေနက် ဘေလာ့ဂါေတြထဲမွာ သူတို႕ရဲ႕ ပို႕စ္ေခါင္းစဥ္ေတြကို အဂၤလိပ္လိုပဲေပးတတ္ၾကတဲ့ထူးထူးျခားျခားဘေလာ့ဂါ ၂ ေယာက္ရွိပါတယ္။ မခင္ဦးေမနဲ႕ ကိုဂ်ဴလိုင္အိပ္မက္ ပါ။ ကိုဂ်ဴလိုင္ေလးနဲ႕ က်မ စခင္ၾကေတာ့ သူက သူ႕ပို႕စ္ေလးေတြ မတင္မီတိုင္း.. အမ.ေရ ဘာေခါင္းစဥ္ေလးေပးရရင္ ေကာင္းမလဲ.. ဟို စာလုံးေလးရဲ႕ အဓိပါယ္က ဘာလဲ.. အဲဒါကို ဘယ္လိုေခၚသလဲ စသျဖင့္ ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးလာတယ္.. က်မ သူ႕ ကိုရွင္းျပပါတယ္.. ေမာင္ေလးေရ အမ အဂၤလိပ္စာ က မူလတန္း အဆင့္ပဲ ရွိတာေနာ္ လို႕.. ဒါေပမဲ့ သူက ေမးေနခဲ့တာပါပဲ..(တကယ္ပဲ ေမးခ်င္တာလား အျမင္ကပ္ပုဒ္မနဲ႕ ပညာလာစမ္းတာလားေတာ့မသိ..း) က်မမယ္ သူေမးလာရင္ ေဘးနားက အဘိဓါန္ စာအုပ္ၾကီး ေျပးလွန္ရ.. လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ရပ္ျပီး စဥ္းစားရ နဲ႕... ေနာက္ဆုံးေတာ့.. က်မရဲ႕ တခ်ိန္တုန္းကဒုကၡတခု တင္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ဘာမွ ေမးမလာေတာ့ တာ..း)..။ သူ႕အမ အရည္အခ်င္း သိသြားခဲ့တာကိုး..း)။ Laughing နဲ႕ Loving ကို ေတာင္ နားရည္မလည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ က်မဘ၀ .. အဲဒီမွာ သူ အေသအခ်ာ သိသြားေတာ့တာေလ.. း)။
ကဲ. က်မနဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အေၾကာင္းျပန္ေကာက္ရရင္.. ဘာပဲေျပာေျပာ ခုေနခါမေတာ့.. က်မ နဲ႕ ဆုံဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတိုင္းနီးပါးက မင္း အဂၤလိပ္စာ ဘယ္မွာ ေလ့လာခဲ့တာလဲ လို႕ေမးတာမ်ိဳးခံရတဲ့ အျပင္.. က်မရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြ အတြက္ လစဥ္၊ ႏွစ္စဥ္ အစီရင္ခံစာေတြ.. လုပ္ငန္း အစီအစဥ္ေတြ နဲ႕ လုပ္ငန္း အဆိုျပဳလႊာေတြ ကို ႏိုင္ငံျခားသား အရာရွိေတြ၊ လုပ္ငန္းနဲ႕သက္ဆိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ နားလည္ေအာင္ ေရးႏိုင္တဲ့၊ ရွင္းျပႏိုင္တဲ့၊ ေဆြးေႏြး ႏိုင္တဲ့ အေနအထား တခု ကို ေရာက္ေနခဲ့ပါျပီ။
က်မ..အဂၤလိပ္စာ နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘာသင္တန္းမွ မတက္ဖူးပါဘူး..။ က်မဘ၀ရဲ႕ ကာလ အေတာ္မ်ားမ်ား က ေက်းလက္ေဒသေတြ ဆီမွာပဲ ကုန္လြန္ခဲ့ရတာပါ.။ ဒါေပမဲ့ မူလတန္းဆင့္ အဂၤလိပ္စာကိုပဲ အေလးအနက္ ေလ့လာခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်မ ဒီေန႕ ဒီေနရာမွာ မ်က္ႏွာပန္း လွလွ ရွိေနခဲ့ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ အေတြ႕ အၾကံဳေလး ကို က်မရဲ႕ ၀န္ထမ္းေလးေတြ တပည့္ တပန္းေတြ ကို တစိုက္မတ္မတ္ မွ်ေ၀ခဲ့တာမို႕ ခုဆက္သြယ္လို႕ ရေနတဲ့ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆိုတကယ့္ကို တိုးတက္ေနခဲ့တာ က်မသိခဲ့ရပါတယ္..။ ဒီစာေလးကို ဖတ္မိသူ လူငယ္ေလးေတြအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး တခုခု ရမယ္ ဆိုရင္ က်မ မွ်ေ၀ရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။
ကင္ညာမွာ ဂ်ပန္ဘာသာစကားသင္ဆရာမ သြားလုပ္ဖူးတဲ့ က်မနဲ႕ Project တခုမွာ အတူ တြဲလုပ္ဖူးတဲ့ ဂ်ပန္မေလးကေျပာဖူး တယ္.. ေဟ့ အဂ္လိပ္စကားေလာက္မ်ားကြာ.. ၅ လုံး တတ္ ကမၻာ ပတ္လို႕ ရတယ္ ကြ.. တဲ့... Hello!, Thank you., Yes., No., Good Bye!.. ပါတဲ့... း)..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ စကားလုံးေတြ ကို ေနရာ တက် ေျပာတတ္ဖို႕ လိုတာကို ေတာ့ သူမေလးက ထည့္မေျပာခဲ့... း) ေတာ္ေနၾကာ.. မင္း ငါနဲ႕ လိုက္ခဲ့ မလား လို႕ သေဘာမက်ခ်င္စရာ ေကာင္ေလး တေယာက္က ေမးလာတဲ့ေမးခြန္း.. Yes.. သြားေျဖ မိလို႕ ကေတာ့.... အင္း.... မေတြးရဲ စရာ... း)..း).
အဲဒီ မိတ္ေဆြမေလး ဆိုလဲ ပဲ ျမန္မာျပည္ ကို သူ ေရာက္စတုန္းက ဆို တအိအိ တအအ ေတြ နဲ႕ စခဲ့တာ ေပမဲ့.. သုံး ေလး လ ေလာက္ လဲ ၾကာေရာ.. အေတာ္ အဆင္ေျပသြားခဲ့တာ.. သူ႕ကိုလဲ က်မ သူငယ္တန္း ျမန္မာ ဖတ္စာအုပ္နဲ႕ ျမန္မာ ၄ တန္း အဂၤလိပ္စာ စာအုပ္ ေပးဖတ္လိုက္တယ္ ေလ..... း)...း) ...ဒါေပမဲ့ သူ႕ခ်စ္သူ ဂ်ပန္ေလး က်ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေရးတဲ့ Report ကို သာမန္ အဂၤလိပ္ တေယာက္ ထက္ ေကာင္းေအာင္ေရးႏို္င္တဲ့အျပင္ သူ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ အစီရင္စာေတြ မ်ား ၁ လကၼခြဲ ေလာက္ ကို ထူ သရွင္...။
[တကယ္ေတာ့ က်မတို႕ငယ္ငယ္ တုန္းဆီကနဲ႕ ႏွိဳင္းစာရင္ ဒီဖက္ေခတ္မွာ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကား အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ဘာသာစကားသင္ၾကားမွဳ၊ ေလ့လာမွု ေတြ က အမ်ားၾကီး တိုးတက္ေနပါျပီ၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြ၊ သင္တန္းေတြ ဆိုလဲ ေနရာမေရြး ျမင္ေတြ႕ ေနရျပီ၊ လူငယ္ေတြ ကလဲ ပိုမို မ်က္စိပြင့္ အျမင္က်ယ္လာၾကျပီ။ စာသင္ေက်ာင္းေတြက သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြမွာလဲ (မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္၊ ႏိုင္ငံေရး နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အမွန္တရား ျမတ္ႏို္းလိုစိတ္ေတြ ႏိုးၾကြေစတဲ့ စာေတြကအားနည္းေနတာ၊ သမိုင္းတခ်ိဳ႕ကို ေမွးမွိန္ဖုံးကြယ္ထားတာ၊ ကိုယ္လို္ခ်င္တာ ကိုယ္ဆြဲေရးထားတဲ့ သမိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြကိုပဲ ေဖၚျပျပီး အျဖစ္မွန္တခ်ိဳ႕ကို အေမွာင္ခ်ခံထားရတာလြဲလို႕.) ဘာသာစကား၊ အေထြေထြဗဟုတနဲ႕ နည္းပညာေတြပိုင္းဆိုင္ရာေတြ က ကမၻာကိုရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တဲ့အေနအထားမွာရွိပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေလးကိုေတာ့ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာရွာေဖြျပီး အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းေနတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ ေလ့လာသင္ယူေနတဲ့လူငယ္ေတြ ပိုမို သတိထားမိၾကမွာပါ။ ျမန္မာေပမဲ့၊ တတိယႏုိင္ငံက ေပမဲ့ အရည္အေသြး အရည္အခ်င္းေတြ က မညံ့ပါဘူးဆိုတာ အေတာ္မ်ားမ်ား သက္ေသျပႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေသအခ်ာ ေလ့က်င့္ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ထားတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ နဲ႕ ထိေရာက္တဲ့ သင္ၾကားနည္းစံနစ္ေတြ အသုံးျပဳမွဳကအားနည္းေနေသးတဲ့အျပင္ စီမံခန္႕ခြဲမွဳပိုင္းဆိုင္ရာ အက်င့္ပ်က္ျခစားမွဳေတြနဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြလဲ ရွိေနေသးေတာ့ ျမန္မာ့ ပညာေရးက အားရဖြယ္ရာ မရွိေသးတာ အမွန္ေပမဲ့ ဟိုတုန္းနဲ႕ႏွိုႈင္းစာရင္ ေတာ့.....။]
ဒီစာစုေလးျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးသုေတသနအဖြဲ႕ မွ အျငိမ္းစားညႊန္ၾကားေရးမွဴး၊ ပညာတန္ေဆာင္ အဖြဲ႕ ဥကၠဌ ၾကီး ဆရာၾကီးဦးျမင့္ဟန္အား ေက်းဇူးတင္ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။
အားလုံးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့
မမသီရိ
ဒီလိုနဲ႕ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ ကဗ်ာအေရအတြက္က တျခားအေၾကာင္းအရာေတြနဲ႕ႏွိဳင္းစာရင္ ပိုမ်ားလာ ေနေတာ့တာ..။ ခု ဒီစာကိုေတာ့ ရြာသားေလးရဲ႕ အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္အ့ံ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလး ဖတ္ျပီး ကဲ ..ဒီတခါ ေတာ့ ေရးျပီကြ လို႕ .. အားတင္း ေရးလိုက္တာပါ။ သူ႕ပို႕စ္ေလးက စာၾကည့္တိုက္အေၾကာင္း ဦးတည္ေရးထားတာေပမဲ့ အဲဒီပို႕စ္ရဲ႕ တေနရာမွာ မေလးသြားျပီး အလုပ္လုပ္မဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဘာသာစကား အားနည္းခ်က္ ကို ထည့္သြင္းေရးျပ ထားပါတယ္။ ခု က်မေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ က က်မရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ဘာသာစကား အားနည္းေနတဲ့ လူငယ္ေတြ .. ဘာသာစကား တခု ဘယ္လို ေလ့လာရမလဲ လို႕ လမ္းစ မေတြ႕ ႏိုင္ေသးသူ လူငယ္ေလးေတြ အတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။
....
က်မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ေအ ဘီ စီ ဒီ အဆင့္ အဂၤလိပ္စာကို ၅ တန္းေရာက္မွသင္ရတာပါ.. က်မရဲ႕ ဘိုးဘိုး မၾကာခဏ ေျပာခဲ့သလို က်မတို႕ေတြ ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲ လူျဖစ္လာခဲ့တယ္ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႕.. အဲဒီတုန္းကပညာေရးစံနစ္က အေတာ့္ကို ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားမွာမရွိခဲ့ပါဘူး။ က်မေနခဲ့ရတာက ေတာေက်ာင္းေလး ဆိုေတာ့ ပို ဆိုးပါတယ္။ ဆရာေတြ ဆရာမေတြ ေစတနာထားျပသေပမဲ့ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစံနစ္ၾကီး မၾကိဳက္တာနဲ႕ အဂၤလိပ္စာ ကိုပါ မုန္းခဲ့ၾကျပီး ျမန္မာစာသည္ တို႕စာ - ျမန္မာစကား သည္တို႕စကား ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ၾကီး ကို လက္မလႊတ္ခ်င္ခဲ့ေသးတာေၾကာင့္ စံနစ္ကိုက အဆင့္ သိပ္မရွိတာမ်ိဳးမွာ၊ ဆရာ ဆရာမ မလုံေလာက္တဲ့ အားနည္းခ်က္ပါ ထပ္ျပီး ျဖည့္စြက္လိုက္ေတာ့ က်မတို႕ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္က တကယ့္ ဘုရားစူး အဂၤလိပ္စာ။ အဲဒီ ကံဆိုးသူေတြရဲ႕ၾကားထဲမွာ က်မ ကေတာ့ နဲနဲ မဆိုးလွဘူးေျပာရမွာပါ.. က်မ အေဖက ျမန္မာစာ မတတ္ေပမဲ့ အဂၤလိပ္လို ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္၊ ေျပာတတ္မို႕လို႕ က်မ က်ေတာ့ အလယ္တန္းဆင့္ မေရာက္ခင္ထဲက နဲနဲပါပါးေတာ့ ယဥ္ပါးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကလဲ အႏူေတာက လူေခ်ာအဆင့္ပါ.။ တကယ့္ထိထိေရာက္ေရာက္မဟုတ္ခဲ့။ က်မ ခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္.. အဲဒီတုန္း verb forms, word forms ေတြ ကို ဦးစားေပးျပီးသင္ေတာ့ short question, long question ေတြက အားနည္းပါတယ္.. က်မ က အဂၤလိပ္စာ ေ၀ါဟာရနဲ႕ စာလုံးေပါင္းက အင္မတန္ညံ့တဲ့သူ. စာက်က္ကလဲ အေတာ့ကို ပ်င္းတာမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီ အဂၤလိပ္စာ ကြက္လပ္ျဖည့္ျပီ ဆို ရင္ ဆိုၾကည့္လို႕ အဆင္ေျပတဲ့စာလုံး ထည့္ပစ္လိုက္တာ adj, adv, verb, noun သိပ္စဥ္းစားေနတာ မဟုတ္ပဲ အသံထြက္ၾကည့္လို႕ ဆိုလို႕ ေကာင္းရင္ ဂြပ္ ဂြပ္ ဆို ေကာက္ေရးပစ္လိုက္တာမ်ိဳး A. B. C Choice ေတြ လုပ္ရမယ္ဆို မ်က္စိမွိတ္ ထည့္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး..း) ။ Grammar ေတြ ဘာေတြ လဲ အဲသေလာက္ ထိႏွ႕ံ ႏွ႕ံ စပ္စပ္ မဟုတ္ခဲ့။ ဆရာတေယာက္ထဲ အတန္း ၂ ခု ၃ ခု ခြ သင္ေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး မွာ ေက်ာင္းသားေတြ စာလိုက္မမီတာ အျပစ္ေျပာလို႕ ရအံ့မထင္။ ဒီလိုနဲ႕ ၁၀ တန္း ေအာင္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာ အမွတ္က အမ်ားဆုံး ျဖစ္ေနခဲ့ေသး သရွင္..း)။ တကၠသိုလ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ဘာသာရပ္တိုင္းက ျမန္မာ လိုပဲ ဆိုေတာ့ က်မနဲ႕ အဂၤလိပ္စာ ဟာ မိုးနဲ႕ ေျမပမာ ေ၀းကြာေနခဲ့တာ အမွန္..။ ဒီလိုနဲ႕ က်မတို႕ တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ေက်ာင္းေတြ ႏွစ္ခ်ီ ပိတ္တာ နဲ႕ တိုးေတာ့ ေ၀းလံေခါင္သီ ေက်းလက္ေဒသ မွာ ေက်ာင္းဆရာမေလး ဘ၀ ကို အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ ေက်ာင္းဆရာမသက္တမ္း တေလွ်ာက္လုံးနီးပါးက ေက်းလက္ေဒသေတြ ဆီမွာပဲ ရွိခဲ့တာမို႕ ေခတ္ပ်က္ထဲက သာမာန္ ေက်ာင္းဆရာမေလး တေယာက္ရဲ႕အဂၤလိပ္စာက Yes နဲ႕ No ေတာင္ အႏိုင္ ႏို္င္ရယ္။
ဒီလိုနဲ႕နယ္စပ္ေဒသျမိဳ႕ငယ္ေလးတျမိဳ႕ရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ဆရာမ အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနစဥ္တုန္းမွာ သင္တန္းတခု တက္ခြင့္ ၾကံဳ ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးသုေတသနရယ္၊ စက္မွဳ-စိုက္ပ်ိဳးနဲ႕ သက္ေမြးပညာဦးစီ ဌာန (စက္-စိုက္-သက္) ရယ္၊ ကုလသမဂၢ ေအဂ်င္စီတခုရယ္ ပူးေပါင္းဖြင့္လွစ္တဲ့ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ ေထာက္ကူျပဳ သက္ေမြးပညာ ဆရာျဖစ္နည္းျပသင္တန္း မွာ တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက သင္တန္းရဲ႕ ၾကီးၾကပ္ေရးမွဴးၾကီးက ျမန္မာႏို္င္ငံ ပညာေရးသုေတသနအဖြဲ႕ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး (ထိုစဥ္က)၊ ပညာတန္ေဆာင္အဖြဲ႕ ဥကၠဌ ဆရာၾကီး ဦးျမင့္ဟန္ပါ (ခုေတာ့ဆရာၾကီးက ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘ၀နဲ႕ အျငိမ္းစားယူသြားျပီလို႕ သိရပါတယ္) ။ ဆရာၾကီးဆီက ႏို္င္ငံျခားပညာေတာ္သင္ နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားၾကီး ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ သင္တန္းထဲမွာလဲ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ေနရာတကာ ပါေလရာ နဲ႕ ေဟာင္ဖြာဖြာ လုပ္တတ္သူက်မကို ဆရာၾကီးက ရက္တိုတို အတြင္းမွာပဲ မ်က္မွန္းတမ္းျပီး ခင္မင္ခဲ့တာမို႕ ဆရာၾကီး ကို ဟိုေမး ဒီေမး ေမးခြန္းေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမးေနခဲ့တဲ့ ဆရာမလွ်ပ္ေတးေလး ေၾကာင့္ ပညာတန္ေဆာင္ရဲ႕ ဆရာၾကီးခမ်ာ သက္ေတာင့္ သက္သာ မရွိခဲ့ရွာပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ အတြက္ အဓိက လိုအပ္တာက အဂၤလိပ္စာ မို႕လို႕ ပညာေတာ္သင္ သြားခ်င္ရင္ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေနရမယ္ လို႕ ဆရာၾကီးက ေျပာပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ေခတ္ပ်က္ထဲ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အျပင္၊ ေတာထဲမွာ ရွိေနတာမို႕ က်မရဲ႕ အဂၤလိပ္စာကို ဘယ္လိုတိုးတက္ေအာင္လုပ္ရပါ့မလဲ လို႕ ဆရာၾကီးကိုေမးေတာ့.. ဆရာၾကီးက... သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းထိ အဂၤလိပ္စာ ကို ေက်ရင္ ရျပီတဲ့....။ (က်မ ၅ တန္းေရာက္ျပီး ေနာက္ႏွစ္ကစ လို႕ မူလတန္းကစျပီး အဂၤလိပ္စာ စသင္ေနခဲ့ရပါျပီ)။ မူလတန္းဆင့္ အဂၤလိပ္စာကို ေက်ရင္ ဆရာမ Report တေစာင္ ေကာင္းေကာင္းရိုက္လို႕ရျပီ.. က်န္တဲ့ ကိစၥက ေတာ့ သူ႕ဖာသာ သူ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ လို႕ ဆရာၾကီးက ရဲရဲ ၾကီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဆရာၾကီးရဲ႕ စကားက က်မ ေခါင္းထဲက မထြက္ခဲ့.. ဘယ္လို စ အေကာင္အထည္ေဖၚရပါ့မလဲ လို႕ အျမဲ ေတြးေနခဲ့မိတယ္.. အဲဒီကာလမွာပဲ INGO ၀န္ထမ္းတေယာက္က သူ႕မိသားစုနဲ႕ကေလးေတြကို အဲဒီျမိဳ႕ေလးဆီကို ေခၚလာခဲ့ျပီး ေက်ာင္းထားမွာမို႕ ျမန္မာစကားေျပာႏိုင္တဲ့ ဆရာမ တေယာက္ရွာရင္းက်မဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မလဲ လက္ရွိ ရွိေနတဲ့ ၉ တန္း ၁၀ တန္း က်ဴရွင္ေတြ ထဲက ျဖဳတ္သင့္တာ ျဖဳတ္၊ တြဲသင့္တာ တြဲ ျပီး ခ်က္ခ်င္း လက္ခံခဲ့လိုက္တယ္..။ က်မ သင္ေပးရမွာက ပထမတန္း နဲ႕ တတိယတန္း..။ က်မရဲ႕ေက်ာင္းက လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြက မ်က္လုံး အျပဴးသားနဲ႕ က်မ ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္.. ၁၀ တန္း က်ဴရွင္ တခ်ိဳ႕ လက္လႊတ္ျပီး ဘယ့္ႏွယ္ ပထမတန္း သြား သင္ရတာလဲ ေပါ့..။ က်မကေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႕ကိုယ္မို႕ ျပဳံးပဲ ျပံဳးျပ ခဲ့တယ္။ အဲဒီကေလးေတြ အဲဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ေနေနခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ မွာ က်မ မူလတန္း အဂၤလိပ္စာ ေက်ခဲ့ျပီ.. သာမန္တာ၀န္ေက် .. ျပီး ျပီးေရာ သေဘာမထား ပဲ ကိုယ္တိုင္ လဲ ေလ့လာ ေလ့က်က္ခဲ့တာမို႕ နဲနဲေတာ့ ဟုတ္ခဲ့ျပီ ေျပာရမွာေပါ့..။ သူတို႕ ျပန္သြားခဲ့တဲ့ ႏွစ္မွာပဲ အဲဒီနယ္စပ္ျမိဳ႕ေလးမွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့မာလာ၀ီႏိုင္ငံက UNDP Coordinator တေယာက္က အရြယ္ေရာက္စ သူ႕သမီးေလးကို HIV AIDS ေတြအရမ္းေခတ္စားေနတဲ့ အဲဒီမွာ အေဖနဲ႕ စိတ္မခ်လို႕ ဆိုျပီး ျမန္မာျပည္ေခၚလာပါတယ္..။ အဲဒီ ေကာင္မေလးက သူတို႕ ႏိုင္ငံရဲ႕ အလယ္တန္းဆင့္ျပီးျပီးတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးပါ ျမန္မာျပည္က International School မွာေက်ာင္းအပ္မယ္ ၾကံေတာ့ အဆင့္က မမီ ျဖစ္ေနခဲ့လို႕ အဲဒီ ၀င္ခြင့္အၾကိဳ သင္တန္း ျပင္ဆင္ဖို႕ အတြက္ ဆရာမ တေယာက္လာရွာေတာ့ အဲဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႕ အထကေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက က်မ ကို ညႊန္လိုက္တာမို႕ ႏို္င္ငံျခားသူေလးကို စာသင္ခြင့္ က်မရခဲ့ပါတယ္..။ က်မ ကံေကာင္းခဲ့တယ္ပဲ ေျပာရမွာပါ..။ ၾကိဳးစားခဲ့တာေတြ ပင္ပန္းခံခဲ့တာေတြ က အလဟသ ေတာ့ ျဖစ္မသြားခဲ့..။ က်မ အတြက္ ေလ့က်င့္ ဖို႕ ေနရာေတြ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကလဲ ေနာက္ထပ္ ကံေကာင္းတဲ့ အခ်က္ တခ်က္ေပါ့..။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေရဒီယို နားေထာင္ပါတယ္၊ အဂၤလိပ္လိုေရးထားေတြေတြ႕ရင္ ၾကိဳးစား ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ အေလ့အက်င့္ပါ။
တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္က မူတန္းအဆင့္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲ ၾကံဳတုန္းေလး တခု ေျပာရအုံးမယ္..။ က်မရဲ႕ ဘေလာ့နယ္နမိတ္ထဲက က်မသြားလည္ေနက် ဘေလာ့ဂါေတြထဲမွာ သူတို႕ရဲ႕ ပို႕စ္ေခါင္းစဥ္ေတြကို အဂၤလိပ္လိုပဲေပးတတ္ၾကတဲ့ထူးထူးျခားျခားဘေလာ့ဂါ ၂ ေယာက္ရွိပါတယ္။ မခင္ဦးေမနဲ႕ ကိုဂ်ဴလိုင္အိပ္မက္ ပါ။ ကိုဂ်ဴလိုင္ေလးနဲ႕ က်မ စခင္ၾကေတာ့ သူက သူ႕ပို႕စ္ေလးေတြ မတင္မီတိုင္း.. အမ.ေရ ဘာေခါင္းစဥ္ေလးေပးရရင္ ေကာင္းမလဲ.. ဟို စာလုံးေလးရဲ႕ အဓိပါယ္က ဘာလဲ.. အဲဒါကို ဘယ္လိုေခၚသလဲ စသျဖင့္ ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးလာတယ္.. က်မ သူ႕ ကိုရွင္းျပပါတယ္.. ေမာင္ေလးေရ အမ အဂၤလိပ္စာ က မူလတန္း အဆင့္ပဲ ရွိတာေနာ္ လို႕.. ဒါေပမဲ့ သူက ေမးေနခဲ့တာပါပဲ..(တကယ္ပဲ ေမးခ်င္တာလား အျမင္ကပ္ပုဒ္မနဲ႕ ပညာလာစမ္းတာလားေတာ့မသိ..း) က်မမယ္ သူေမးလာရင္ ေဘးနားက အဘိဓါန္ စာအုပ္ၾကီး ေျပးလွန္ရ.. လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ရပ္ျပီး စဥ္းစားရ နဲ႕... ေနာက္ဆုံးေတာ့.. က်မရဲ႕ တခ်ိန္တုန္းကဒုကၡတခု တင္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ဘာမွ ေမးမလာေတာ့ တာ..း)..။ သူ႕အမ အရည္အခ်င္း သိသြားခဲ့တာကိုး..း)။ Laughing နဲ႕ Loving ကို ေတာင္ နားရည္မလည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ က်မဘ၀ .. အဲဒီမွာ သူ အေသအခ်ာ သိသြားေတာ့တာေလ.. း)။
ကဲ. က်မနဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အေၾကာင္းျပန္ေကာက္ရရင္.. ဘာပဲေျပာေျပာ ခုေနခါမေတာ့.. က်မ နဲ႕ ဆုံဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတိုင္းနီးပါးက မင္း အဂၤလိပ္စာ ဘယ္မွာ ေလ့လာခဲ့တာလဲ လို႕ေမးတာမ်ိဳးခံရတဲ့ အျပင္.. က်မရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြ အတြက္ လစဥ္၊ ႏွစ္စဥ္ အစီရင္ခံစာေတြ.. လုပ္ငန္း အစီအစဥ္ေတြ နဲ႕ လုပ္ငန္း အဆိုျပဳလႊာေတြ ကို ႏိုင္ငံျခားသား အရာရွိေတြ၊ လုပ္ငန္းနဲ႕သက္ဆိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ နားလည္ေအာင္ ေရးႏိုင္တဲ့၊ ရွင္းျပႏိုင္တဲ့၊ ေဆြးေႏြး ႏိုင္တဲ့ အေနအထား တခု ကို ေရာက္ေနခဲ့ပါျပီ။
က်မ..အဂၤလိပ္စာ နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘာသင္တန္းမွ မတက္ဖူးပါဘူး..။ က်မဘ၀ရဲ႕ ကာလ အေတာ္မ်ားမ်ား က ေက်းလက္ေဒသေတြ ဆီမွာပဲ ကုန္လြန္ခဲ့ရတာပါ.။ ဒါေပမဲ့ မူလတန္းဆင့္ အဂၤလိပ္စာကိုပဲ အေလးအနက္ ေလ့လာခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်မ ဒီေန႕ ဒီေနရာမွာ မ်က္ႏွာပန္း လွလွ ရွိေနခဲ့ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ အေတြ႕ အၾကံဳေလး ကို က်မရဲ႕ ၀န္ထမ္းေလးေတြ တပည့္ တပန္းေတြ ကို တစိုက္မတ္မတ္ မွ်ေ၀ခဲ့တာမို႕ ခုဆက္သြယ္လို႕ ရေနတဲ့ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆိုတကယ့္ကို တိုးတက္ေနခဲ့တာ က်မသိခဲ့ရပါတယ္..။ ဒီစာေလးကို ဖတ္မိသူ လူငယ္ေလးေတြအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး တခုခု ရမယ္ ဆိုရင္ က်မ မွ်ေ၀ရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။
ကင္ညာမွာ ဂ်ပန္ဘာသာစကားသင္ဆရာမ သြားလုပ္ဖူးတဲ့ က်မနဲ႕ Project တခုမွာ အတူ တြဲလုပ္ဖူးတဲ့ ဂ်ပန္မေလးကေျပာဖူး တယ္.. ေဟ့ အဂ္လိပ္စကားေလာက္မ်ားကြာ.. ၅ လုံး တတ္ ကမၻာ ပတ္လို႕ ရတယ္ ကြ.. တဲ့... Hello!, Thank you., Yes., No., Good Bye!.. ပါတဲ့... း)..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ စကားလုံးေတြ ကို ေနရာ တက် ေျပာတတ္ဖို႕ လိုတာကို ေတာ့ သူမေလးက ထည့္မေျပာခဲ့... း) ေတာ္ေနၾကာ.. မင္း ငါနဲ႕ လိုက္ခဲ့ မလား လို႕ သေဘာမက်ခ်င္စရာ ေကာင္ေလး တေယာက္က ေမးလာတဲ့ေမးခြန္း.. Yes.. သြားေျဖ မိလို႕ ကေတာ့.... အင္း.... မေတြးရဲ စရာ... း)..း).
အဲဒီ မိတ္ေဆြမေလး ဆိုလဲ ပဲ ျမန္မာျပည္ ကို သူ ေရာက္စတုန္းက ဆို တအိအိ တအအ ေတြ နဲ႕ စခဲ့တာ ေပမဲ့.. သုံး ေလး လ ေလာက္ လဲ ၾကာေရာ.. အေတာ္ အဆင္ေျပသြားခဲ့တာ.. သူ႕ကိုလဲ က်မ သူငယ္တန္း ျမန္မာ ဖတ္စာအုပ္နဲ႕ ျမန္မာ ၄ တန္း အဂၤလိပ္စာ စာအုပ္ ေပးဖတ္လိုက္တယ္ ေလ..... း)...း) ...ဒါေပမဲ့ သူ႕ခ်စ္သူ ဂ်ပန္ေလး က်ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေရးတဲ့ Report ကို သာမန္ အဂၤလိပ္ တေယာက္ ထက္ ေကာင္းေအာင္ေရးႏို္င္တဲ့အျပင္ သူ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ အစီရင္စာေတြ မ်ား ၁ လကၼခြဲ ေလာက္ ကို ထူ သရွင္...။
[တကယ္ေတာ့ က်မတို႕ငယ္ငယ္ တုန္းဆီကနဲ႕ ႏွိဳင္းစာရင္ ဒီဖက္ေခတ္မွာ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကား အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ဘာသာစကားသင္ၾကားမွဳ၊ ေလ့လာမွု ေတြ က အမ်ားၾကီး တိုးတက္ေနပါျပီ၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြ၊ သင္တန္းေတြ ဆိုလဲ ေနရာမေရြး ျမင္ေတြ႕ ေနရျပီ၊ လူငယ္ေတြ ကလဲ ပိုမို မ်က္စိပြင့္ အျမင္က်ယ္လာၾကျပီ။ စာသင္ေက်ာင္းေတြက သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြမွာလဲ (မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္၊ ႏိုင္ငံေရး နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အမွန္တရား ျမတ္ႏို္းလိုစိတ္ေတြ ႏိုးၾကြေစတဲ့ စာေတြကအားနည္းေနတာ၊ သမိုင္းတခ်ိဳ႕ကို ေမွးမွိန္ဖုံးကြယ္ထားတာ၊ ကိုယ္လို္ခ်င္တာ ကိုယ္ဆြဲေရးထားတဲ့ သမိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြကိုပဲ ေဖၚျပျပီး အျဖစ္မွန္တခ်ိဳ႕ကို အေမွာင္ခ်ခံထားရတာလြဲလို႕.) ဘာသာစကား၊ အေထြေထြဗဟုတနဲ႕ နည္းပညာေတြပိုင္းဆိုင္ရာေတြ က ကမၻာကိုရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တဲ့အေနအထားမွာရွိပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေလးကိုေတာ့ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာရွာေဖြျပီး အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းေနတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ ေလ့လာသင္ယူေနတဲ့လူငယ္ေတြ ပိုမို သတိထားမိၾကမွာပါ။ ျမန္မာေပမဲ့၊ တတိယႏုိင္ငံက ေပမဲ့ အရည္အေသြး အရည္အခ်င္းေတြ က မညံ့ပါဘူးဆိုတာ အေတာ္မ်ားမ်ား သက္ေသျပႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေသအခ်ာ ေလ့က်င့္ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ထားတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ နဲ႕ ထိေရာက္တဲ့ သင္ၾကားနည္းစံနစ္ေတြ အသုံးျပဳမွဳကအားနည္းေနေသးတဲ့အျပင္ စီမံခန္႕ခြဲမွဳပိုင္းဆိုင္ရာ အက်င့္ပ်က္ျခစားမွဳေတြနဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြလဲ ရွိေနေသးေတာ့ ျမန္မာ့ ပညာေရးက အားရဖြယ္ရာ မရွိေသးတာ အမွန္ေပမဲ့ ဟိုတုန္းနဲ႕ႏွိုႈင္းစာရင္ ေတာ့.....။]
ဒီစာစုေလးျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးသုေတသနအဖြဲ႕ မွ အျငိမ္းစားညႊန္ၾကားေရးမွဴး၊ ပညာတန္ေဆာင္ အဖြဲ႕ ဥကၠဌ ၾကီး ဆရာၾကီးဦးျမင့္ဟန္အား ေက်းဇူးတင္ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။
အားလုံးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့
မမသီရိ
