Tuesday, February 17, 2009

ခ်စ္လြန္းၾကင္


...သူမသိေပမဲ့...
လူမိလို႕ ရွက္ရျပီ...



တစ္ေန႕မွာ တစ္ခါ..
ဒီမ်က္ႏွာ ေငြစင္လ ကို..
မျမင္လာ ေနမတတ္ျပီ မို႕...


စိတ္ေထြရာ..
မျငိမ္ ရွဳပ္လို႕ ရယ္..


ဒီ အပူရုပ္..
ဟန္လုပ္....ေနလိုေပမဲ့..


မပိရိ ..ေဆြတစ္ခင္..
သြင္ျပင္ ပူပုံပန္းတယ္ တဲ့..
လူတကာ...
ဆိုလာ ၾကျပီ ကြဲ႕...

မယ့္ ခ်စ္လြန္းၾကင္.....။



မမသီရိ (၃.၂.၂၀၀၉)

9 comments:

Anonymous said...

သူမပဲ ဘယ္လိုလုပ္ လူေတြသိကုန္တာတုန္း =) လူသိေတာ့လည္း ေကာင္းတာေပါ့ မမ ရ ဖိတ္စာေတာင္ေ၀စရာလိုေတာ့ဘူး ဟိဟိ :P

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ခ်စ္လြန္းၾကင္ငွက္ကေလး ဘယ္ကိုထြက္ေၿပးသြားလို႔ လူေတြသိကုန္တာလဲ မသီရိေရ...
အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြေရးတိုင္းကိုေကာင္းေနေတာ့တာပါပဲလား....

Anonymous said...

အလြမ္းကဗ်ာေလးေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ အသံခ်ဳိတယ္။ ရႆေပၚတယ္။ ခ်စ္လြန္းၾကင္ငွက္ကေလး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ။

လင္းဒီပ said...

ရြတ္လို႕ေကာင္းတယ္..အသံေလးကို ေျပေနတာပဲ..

မိန္းကေလးရဲ႕ တိတ္တခိုးအခ်စ္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ရိုးရိုးေလး ေရးထားတယ္...

ေကာင္းတယ္..မသီရိေရ..

မီယာ said...

သိသြားၿပီလား မမေရ... ကဗ်ာေလးက ႏုဖတ္ေနတာပဲ။ ဖတ္ၿပီး ၿပံဳးမိတယ္.. သတိရလုိ႔

ကုိေအာင္ said...

လြန္းၾကင္႒က္ကဗ်ာကို ဖတ္ရူသြားပါတယ္ မမသီရိ။
အားေပးလ်က္ပါ။

ၿဖိဳးငယ္ said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့ကဗ်ာပဲဗ်ာ

Anonymous said...

မမေရ ေမွ်ာ္ရမယ့္သူ ရွိေနျပီနဲ႔တူတယ္ :D

Kaung Kin Ko said...

တစ္ေန႕မွာ တစ္ခါ..
ဒီမ်က္ႏွာ ေငြစင္လ ကို..
မျမင္လာ ေနမတတ္ျပီ မို႕...

အေရးအသားေလး ႏူးညံ့ျပီး လွတယ္ဗ်ာ။