သူ.. နဲ႕... သူမ

သူမ

တခါျဖင့္ရင္လဲ တခါတည္းမဟုတ္..
အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ လူးလာေခါက္တုန္႕
အလြမ္း ႏြံအိုင္ထဲ ..မေမာ မပမ္း ကူးခပ္..
အဲဒါ... သူမ.. ေပါ့..

မယ္မယ္ရရ အေၾကာင္းျပစရာမရွိ
ခ်စ္မိ လို႕ ခ်စ္သြားသတဲ့
သူမ ေျပာခဲ့.. သူ႕ ကိုခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ...

သူမ ေကာင္းကင္တခြင္လုံး..
သူ႕ကို ခ်စ္ျခင္းတြနဲ႕ ဖုံးအုပ္..
သူမ ခ်စ္တာ.. သူ႕ အမည္ စာလု့ံးေပါင္းေလးေတြက အစပါ.. တဲ့..

သူ႕မ်က္ႏွာ ေငြလ
တေန႕တခါ မျမင္ရ .. ႏြမ္းလ် လို႕ပမ္း
မရႊင္လန္းႏိုင္ေအာင္ လႊမ္းမိုး
အလြမ္းတာရုိးေတြ က်ိဳး
မ်က္ရည္မိုးေတြ ေစြခါေစြ....
ၾကာေလ ခ်စ္ေလ.. ခ်စ္ေလ.. လြမ္းေလ..
လြမ္းေလ ခ်စ္ေလ....ခ်စ္ေနမိတာ သူ႕ ကိုပါ တဲ့....


သူ

တရာသီျဖင့္ရင္လဲ တရာသီ မဟုတ္..
သကၠရာဇ္ေတြထဲ စုန္းစုန္းျမွဳပ္လို႕
အလြမ္းေတြ ျမံဳထား..
အခ်စ္လို႕ ထင္ခဲ့တဲ့ အရာမ်ား
လိုလိုခ်င္ခ်င္ တပ္မက္ဖူးေသာ သူ႕ ႏွလုံးသား..
ဓား ပါးပါး ေတြ နဲ႕
တလႊာခ်င္း လႊာခံရျပီး တဲ့ ေနာက္မေတာ့...

အနာဂတ္ကို ေလွ်ာက္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း..
အတိတ္ပန္းခင္းထဲမွာ ပဲ ညွိဳ႕ခ်က္မိ..
ေလွာင္ပိတ္ခံ ထိေနေသာ..

ပန္း၀တ္မွုန္ေတြ ဖမ္းဆုပ္ယူရန္ၾကိဳးစားရင္း
ပ်ားဆိပ္ဒဏ္ အဖန္ဖန္ သင့္ခံ ထိေနေသာ

ေလထဲစီးေမ်ာေနတဲ့ သီးခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ ေနာက္
တေကာက္ေကာက္ လိုက္ရင္း အေမာသင့္ေနရရွာေသာ...

ဟိုတစ ဒီတစ.. ျပန္႕က်ဲ လြင့္စင္က်သြားေသာ
မွန္ကြဲ အစေတြ တယုတယ ျပန္ေကာက္
ေကာင္းလာေလႏိုး ၾကိဳးစားဆက္ရင္း.. မွန္ကြဲစ ရွခံထိေနေသာ...

ျဒပ္ အေကာင္အထည္ ရွိေနပါရက္..
ျပန္ ျပန္ စမ္း ၾကည့္တဲ့ အခိုက္
တိုက္မိ စရာ အရိပ္ေတာင္ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္
ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ သြား လုျပီ ျဖစ္ေန ေသာ.....

ေကာင္းကင္ျပာျပာ ကိုေမာ့ ၾကည့္ရင္း
သမုဒၵရာ အမွတ္နဲ႕ တိမ္ေတြအၾကား..
အိပ္မက္ကို ေက်ာပိုးလို႕ လက္ပစ္ကူး သြားေနေသာ.....
သူမ ... အသက္တမွ်.. ခ်စ္ရေသာ... သူ......


သူ နဲ႕ သူမ

ေသြးတစက္စက္ က်ေနတဲ့ သူ႕ ဒဏ္ရာေတြ အတြက္
သူမ ႏွလုံးသားဟာ မြမြ ေက်ခဲ့....
ဟက္တက္ ကြဲ ကာ ရိေနျပီ ျဖစ္တဲ့ သူ႕ ဒဏ္ရာေတြအတြက္
သူမ... အသက္နဲ႕ လဲ လို႕ ကုေပးခဲ့ခ်င္သတဲ့..

သူမရဲ႕ ေသြးေတြ ေဆး အျဖစ္ ဖန္ဆင္း..
သူ႕ အနာ မယင္းေအာင္ ကာကြယ္ ခဲ့ ခ်င္ သတဲ့...

သူ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕.
သူ စိတ္ခ်မ္းသာ ဖို႕..
သူ အဆင္ေျပဖို႕..
သူ.. သာ.. ျပန္လည္ ရွင္သန္လာမယ္ ဆို..
ဘာကိုေပးရရ
ဘာကို လုပ္ရရ
ဘာေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္
အခ်စ္ေတြ နဲ႕ သူမ.. ေပးဆပ္လို႕ရသမွ် ေပးဆပ္ခ်င္ေသး သတဲ့..

အိပ္မက္ထဲေတြ ေတာင္ ေယာင္ျပီးေတာ့ခ်စ္..
အဲဒီ အျဖစ္ေတြ အေၾကာင္း.. သူ႕ ကို ျပန္ေျပာင္းေျပာတဲ့အခါ
အိပ္မက္ေတြ ခဏခဏ မမက္ပါနဲ႕ လုံမ ရယ္. လို႕.
သူ က ေျပာ အုံးမွာ ျဖစ္ေပမဲ့...

အလြမ္းဒဏ္သင့္ ကဗ်ာေတြ.. အပုဒ္ေရ မ်ားလာျပီ ဆိုမွျဖင့္
အဲဒီ အလြမ္း ကဗ်ာ ေတြ ခဏခဏ မေရး ပါနဲ႕ လုံမ ရယ္. လို႕
သူက ေျပာအုံးမွာ ျဖစ္ေပမဲ့...

သူ သြား ရာ လမ္းတေလွ်ာက္..
သူ႕ က်က်န္ေနခဲ့တဲ့ အလြမ္း အစက္ အေပ်ာက္ ေတြ
တစ စီ တစက္စီ ေနာက္ကေကာက္...
သံ ေယာဇဥ္ က်ည္ေတာက္ထဲ စု..
သူ႕ ဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္တဲ့ အထိ .. ေနာက္ဆုံး ထြက္သက္ ရွိခ်င္ ရွိေစ..
သူမ ... ေစာင့္ ေနမွာ....တဲ့...

သူ ငိုဖူး တဲ့ သစ္ပင္ေအာက္..
က်က်န္ေနတဲ့ သူ႕ မ်က္ရည္ေတြ
တစစီ တပြင့္စီ ေနာက္ကေကာက္..
အၾကင္နာ က်ည္ေတာက္ေလးထဲ ထည့္
သူ႕ မ်က္၀န္းေတြ ျပန္လည္ေတာက္ပမဲ့ေန႕
အသက္ ရွိသေရြ႕ သူမ ေစာင့္ေနမွာ....တ့ဲံ....

ဘလက္ခ္ ဟိုးလ္.. တြင္းနက္ထဲ ျပဳတ္က်...
ေပ်ာက္ဆုံး သြားရတဲ့ သူ႕ အျပံဳးေတြ...
အသက္ျပန္၀င္ေလႏိုး.. ေမွ်ာ္ကိုး ေတြးစိတ္ေတြ နဲ႕..
ရင္ဖိုစြာ မန္းမွဳတ္.. လက္အုပ္ေလး ခ်ီ ဆုေတာင္းရင္း...
ဘ၀ ကူး ျခင္းဆိုတာ မရွိသေရြ႕.... သူမ.. ေစာင့္ေနမွာ တဲ့.....



တကယ္ေတာ့..
သူမ... ဟာ.... အခ်စ္ဆိုတာ.... သူ နဲ႕ ေတြ႕ မွ .. သိတာပါ ... တဲ့....

တကယ္ေတာ့..
သူမ... ဟာ.... အခ်စ္ဆိုတာ.... သူ နဲ႕ ေတြ႕ မွ .. သိတာပါ ... တဲ့.....။


မမသီရိ
၅.၉.၂၀၀၉